Διάβαζα πριν λίγες μόνο μέρες αλλά πάντως πριν απ΄ τη διεξαγωγή του πρόσφατου δημοψηφίσματος και τις μετέπειτα εξελίξεις, στο "Unfollow" από το Old Boy:
«Η περίοδος του μνημονίου φτάνει, αν όχι στην κορύφωσή της, σαφώς πάντως σε μια δραματική της κλιμάκωση, καθώς έχουμε αίφνης μια ριζική αλλαγή στην αφήγηση: ως εδώ πηγαίναμε δεχόμενοι το αναπόφευκτό του· το απεχθανόμασταν αλλά το αποδεχόμασταν. Από δω και πέρα ζούμε στις μέρες που το αναπόφευκτο έδωσε τη θέση του στο απρόβλεπτο».
Και όντως έτσι φαινόταν μέχρι να δούμε το επόμενο επεισόδιο που μόνο καινούργιο δε μοιάζει να ΄ναι! Δυστυχώς τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επιβεβαιώνονται τα μέχρι τώρα συμπεράσματα: απ΄ τη μια, μια αριστερή, στους τύπους τουλάχιστον, κυβέρνηση που αρνείται να καταλύσει το κατεστημένο πελατειακό κράτος και, απ΄ την άλλη, μια Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασισμένη να επιβάλλει σ΄ ένα κράτος-μέλος της του όρους των στυγνών «Αγορών», παρά τις κοινωνικές συνέπειές τους.
Πέντε χρόνια πλέον απ΄ όταν βγήκε στην επιφάνεια η κρίση χρέους που μαζί της όμως έφερε όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο αυτής. Πέντε χρόνια τώρα με τα ίδια όπλα, την ίδια στάση, τα ίδια αντανακλαστικά να προσπαθεί η κοινωνία και πρωτίστως οι κυβερνώντες της, να την αντιμετωπίσει.
Είναι η ίδια όμως πενταετία που το μεγαλύτερο διάστημά της με βρίσκει σε ξένους τόπους, μαζί με τόσους άλλους τολμηρούς ξενιτεμένους, ψάχνοντας καλύτερες ευκαιρίες, έχοντας μάθει ή ακόμη μαθαίνοντας μια άλλη λαλιά, μια άλλη νοοτροπία για να μπορούμε να συν-υπάρχουμε με τους γύρω μας, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να προχωρήσουμε τη ζωή μας! Με το μυαλό να μας κρατάει στα ξένα, την καρδιά όμως πίσω στην πατρίδα...
Και κάτι τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό: πέντε χρόνια που κατακλυζόμενοι από νούμερα, οικονομικούς όρους, μεγέθη κτλ., ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, χάσαμε τη ζωή μας! Με τον πιο εύστοχο τρόπο καταφέρνει να το διατυπώσει αυτό ακριβώς ο αγαπημένος, μέγας σκιτσογράφος Αρκάς. Τα συμπεράσματα δικά σας:
«Η περίοδος του μνημονίου φτάνει, αν όχι στην κορύφωσή της, σαφώς πάντως σε μια δραματική της κλιμάκωση, καθώς έχουμε αίφνης μια ριζική αλλαγή στην αφήγηση: ως εδώ πηγαίναμε δεχόμενοι το αναπόφευκτό του· το απεχθανόμασταν αλλά το αποδεχόμασταν. Από δω και πέρα ζούμε στις μέρες που το αναπόφευκτο έδωσε τη θέση του στο απρόβλεπτο».
Και όντως έτσι φαινόταν μέχρι να δούμε το επόμενο επεισόδιο που μόνο καινούργιο δε μοιάζει να ΄ναι! Δυστυχώς τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επιβεβαιώνονται τα μέχρι τώρα συμπεράσματα: απ΄ τη μια, μια αριστερή, στους τύπους τουλάχιστον, κυβέρνηση που αρνείται να καταλύσει το κατεστημένο πελατειακό κράτος και, απ΄ την άλλη, μια Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασισμένη να επιβάλλει σ΄ ένα κράτος-μέλος της του όρους των στυγνών «Αγορών», παρά τις κοινωνικές συνέπειές τους.
Πέντε χρόνια πλέον απ΄ όταν βγήκε στην επιφάνεια η κρίση χρέους που μαζί της όμως έφερε όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο αυτής. Πέντε χρόνια τώρα με τα ίδια όπλα, την ίδια στάση, τα ίδια αντανακλαστικά να προσπαθεί η κοινωνία και πρωτίστως οι κυβερνώντες της, να την αντιμετωπίσει.
Είναι η ίδια όμως πενταετία που το μεγαλύτερο διάστημά της με βρίσκει σε ξένους τόπους, μαζί με τόσους άλλους τολμηρούς ξενιτεμένους, ψάχνοντας καλύτερες ευκαιρίες, έχοντας μάθει ή ακόμη μαθαίνοντας μια άλλη λαλιά, μια άλλη νοοτροπία για να μπορούμε να συν-υπάρχουμε με τους γύρω μας, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να προχωρήσουμε τη ζωή μας! Με το μυαλό να μας κρατάει στα ξένα, την καρδιά όμως πίσω στην πατρίδα...
Και κάτι τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό: πέντε χρόνια που κατακλυζόμενοι από νούμερα, οικονομικούς όρους, μεγέθη κτλ., ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, χάσαμε τη ζωή μας! Με τον πιο εύστοχο τρόπο καταφέρνει να το διατυπώσει αυτό ακριβώς ο αγαπημένος, μέγας σκιτσογράφος Αρκάς. Τα συμπεράσματα δικά σας:
No comments:
Post a Comment
Εδώ μπορείς να αφήσεις το σχόλιό σου!