Ήταν Άνοιξη του 2010 όταν το μεταπτυχιακό στο ΕΜΠ με είχε κάνει ήδη κάποιους μήνες πριν να κατηφορίσω στον κλεινόν άστυ και υποδέχτηκα τον πατέρα μου που συνδύαζε την επίσκεψη με κάποιες δουλειές εκεί. Κι ενώ ήθελα να τον πάω στο θέατρο, για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι, η παράσταση εκείνη είχε τελευταία στιγμή ακυρωθεί και τελικά με πήγε αυτός σε μια εκδήλωση στον Ιανό στη Σταδίου όπου είχε δει ότι θα έπαιζαν 10 μπουζούκια λαϊκές και έντεχνες νότες. Και τότε θυμάμαι να έχω για πρώτη φορά ακούσει σε μια υπέροχη ερμηνεία το «Δρόμοι Παλιοί» σε μουσική του Θεοδωράκη. Και τόσο που κόλλησα, να ψάχνω μέρες μετά να βρω περισσότερα για αυτά τα στιχάκια που η μουσική του μεγάλου μελωδού είχε τόσο ταιριαστά ντύσει και δεν έφευγαν από τα αυτιά μου. Λίγο από δω, λίγο από κει, ανακάλυψα τότε ουσιαστικά την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη, κομμάτια της οποίας κρατώ έκτοτε στην καρδιά μου!
Ο ερχόμενος Σεπτέμβρης μετά με βρήκε στη βαυαρική πρωτεύουσα κι όταν λίγο αργότερα τα Χριστούγεννα κατέβηκα με μεγάλη λαχτάρα στα πάτρια εδάφη, πώς τα έφερε η τύχη έτσι και βρήκα σε ένα παλιό δισκάδικο στην Καβάλα (από αυτά που δεν υπάρχουν δυστυχώς πλέον) το CD της ζωντανής ηχογράφησης των κινηματογραφικών μουσικών του Μίκη από μια συναυλία στο Ηρώδειο με την ολλανδική ορχήστρα Metropole, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει η εξαιρετική ερμηνεία του Νταλάρα στο «Serpico - Δρόμοι Παλιοί»! Λίγο οι στίχοι, λίγο η συγκυρία, αναπόφευκτα λοιπόν έκτοτε το τραγούδι αυτό το έχω συνδυάσει με την ξενιτιά και το πώς βλέπω τα μέρη που άφησα πίσω...
"Δρόμοι παλιοί"
- Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης,
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης, Συναυλία-Αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη,
Ηρώδειο
με την ορχήστρα "Metropole", 1995
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά καλλιτεχνικά αντίστοιχα, αλλά η ιδιοφυΐα του Θεοδωράκη, μπορώ με τη φτωχή μου εμπειρία να επαληθεύσω ότι ανάμεσα στα πάρα πολλά άλλα μάς γνώρισε ποίηση που αγνοούσαμε κάποιοι νεότεροι πριν, υπό τις ευνοϊκές μάλιστα συνθήκες να έρχεται αυτόματα αυτή στο μυαλό μας με τη συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση. Αυτό θα πει τύχη! Τι να πει κανείς για το «Άξιον έστι» του Ελύτη, την «Άρνηση» του Σεφέρη, τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου; Για να φτάσω ώς το Λειβαδίτη ή το Νερούδα!
Αυτές τις μέρες μάς άφησε πλήρης ημερών αυτή η ανήσυχη και δημιουργική προσωπικότητα. Τα δημιουργήματά του όμως ευτυχώς θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν. Και κάπως έτσι ο Μίκης πέρασε στην αιωνιότητα!
Το εικονοστάσι μου!
