Πάει λίγος καιρός όταν μια ανάρτησή μου στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε την άμεση αντίδραση κάποιων εκ των εκεί φίλων μου. Με έναν προκλητικό τρόπο ο ούτως ή άλλως αντισυμβατικός Άρης Χατζηστεφάνου (https://www.efsyn.gr/themata/infowar/271604_ta-harrods-bgikan-pagania) έκανε λόγο για την πραγματικότητα ότι οι κοινωνικές ανισότητες κάθε άλλο παρά αμβλύνονται στην εποχή μας φέροντας ως παράδειγμα «ότι ένας εργάτης της Amazon στην Ινδία πρέπει να δουλέψει 4 εκατομμύρια 649 χρόνια και 499 ημέρες για να βγάλει όσα κέρδισε ο Τζεφ Μπέζος σε μία ημέρα, στις 20 Ιουλίου του 2020». Πέρα του «εξοργιστικού» γεγονότος ότι στον αριθμό που παραθέτει δεν έχει προσθέσει το κρατούμενο (499 μέρες αντιστοιχούν δηλαδή σε ένα χρόνο και 134 μέρες), χάριν υποτίθεται φτηνού εντυπωσιασμού, είναι να απορεί κανείς με την εθελοτυφλία κάποιων κατά τ' άλλα καταρτισμένων ανθρώπων ενώπιων αυτής της πραγματικότητας!
Για την ιστορία πάντως, ο Χατζηστεφάνου αναφερόταν προφανώς στην προσωπική περιουσία του μεγιστάνα της Amazon στην οποία τη συγκεκριμένη ημερομηνία εν μέσω πανδημίας ανακοινώθηκε ότι προστέθηκαν άλλα 13 δισ. δολάρια καθιστώντας τον πιο πλούσιο από ποτέ κι απ΄ όλους (δες https://www.bloomberg.com/news/articles/2020-07-20/jeff-bezos-adds-record-13-billion-in-single-day-to-his-fortune και https://www.forbes.com/sites/jonathanponciano/2020/08/26/worlds-richest-billionaire-jeff-bezos-first-200-billion/?sh=5aee3e594db7). Που στο άκουσμα αυτού του ποσού μάλλον αναπόφευκτα γίνονται χονδρικές συγκρίσεις προκειμένου να καταδειχθεί ο παραλογισμός (https://www.wsws.org/en/articles/2017/06/28/amaz-j28.html).
Στην προσπάθειά μου μάλιστα να μείνω στην ουσία του πράγματος, θυμήθηκα τότε μια πρόσφατη έρευνα (https://www.diw.de/documents/publikationen/73/diw_01.c.793785.de/20-29-1.pdf) που είχε πέσει στην αντίληψή μου, κατά την οποία στη Γερμανία μόνο το 0.1% του πληθυσμού έχει 20% (από 7% την προηγούμενη φορά) όλης της ιδιωτικής περιουσίας, το 1% το 35% (22%), το 10% το 67% (59%). Νούμερα κάθε άλλο παρά καθησυχαστικά!
Θα μου πει κανείς, μα και πώς σου ΄ρθαν αυτά τώρα μετά από τόσους μήνες; Μια χαρά φρόντισε γι΄ αυτό μια πρόσφατη συνέντευξη (https://www.capital.de/wirtschaft-politik/warum-superreiche-auch-in-deutschland-so-wenig-steuern-zahlen) για το θέμα ότι οι πάμπλουτοι της Γερμανίας πληρώνουν συγκριτικά πολύ χαμηλούς φόρους εκμεταλλευόμενοι «οικονομικές οάσεις» ανά τον κόσμο, κράτη δηλαδή στα οποία η φορολογία των οικονομικών τους δραστηριοτήτων είναι συγκριτικά πάρα πολύ χαμηλή. Αφορμή γι΄ όλη αυτή τη συζήτηση αποτελούν οι σχετικές αποκαλύψεις για κροίσους των Η.Π.Α., αναρωτιέμαι όμως αν θα οδηγήσουν σε κάποια αλλαγή.
Πάλι καλά που ζούμε στη Γερμανία, ένα κατ΄ εξοχήν κράτος πρόνοιας στο οποίο τουλάχιστον η ανταποδοτικότητα των εισφορών και των ασφαλιστικών κρατήσεων είναι άμεσα απτή στην καθημερινότητα, αμβλύνοντας έτσι κατά τι τις ανισότητες (από τις παιδικές χαρές ώς την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη). Και πάλι καλά επίσης που οι συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων εδώ φυλάσσονται ομολογουμένως σαν κόρη οφθαλμού. Και πολύ καλώς γιατί η ταπεινή μικρή μου εμπειρία λέει ότι παρά τις καλές σχέσεις με τη διεύθυνση, στα δύσκολα αυτή περιορίζεται όχι σε κάτι παραπάνω παρά σε ό,τι προβλέπεται από το νόμο!
Και λέγοντας για τα εργασιακά δε γίνεται να μην αναφερθώ στην υπό εξέλιξη κυβερνητική προσπάθεια στα πάτρια ελληνικά εδάφη να καταστρατηγηθούν στοιχειώδη εργασιακά κεκτημένα με ένα σχέδιο νόμου που παρουσιάζεται με το μανδύα της ευέλικτης εργασίας που απαιτεί ο 21ος αιώνας! Το κακό είναι ότι χωρίς πραγματική διαβούλευση με τους κοινωνικούς φορείς εν καιρώ πανδημίας και ελλείψει μιας ουσιαστικής αντιπολίτευσης, χρόνια τώρα με ελάχιστες εξαιρέσεις, μια ολόκληρη κοινωνία τίθεται σε σύγκρουση υπό τους συνήθεις όρους πόλωσης, που εν τέλει δε θα αποτρέψουν έναν εργασιακό μεσαίωνα. Τέτοιον μάλιστα που παρά τις όποιες άλλες καλές προθέσεις δε θα καθίσταται ιδιαίτερα ελκυστική η ελληνική αγορά εργασίας για τους ξενιτεμένους.
Και πόσο κυνικός μπορεί να ακούγεται ο αντίλογος του τύπου, μα καλά πώς θα μείνουμε ανταγωνιστικοί, θυμίζοντάς μου τις εμμονές της προηγούμενης δεκαετίας για τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση» της οικονομίας, έτσι που να είμαστε σε θέση να ανταγωνιστούμε το πλέον φτηνό εργατικό δυναμικό των Βαλκανίων! Έπρεπε να αποτύχει στην πράξη το αιματηρό πείραμα για να γίνει αντιληπτό στους κυβερνητικούς φωστήρες και τους Ευρωπαίους εντολοδότες τους τι σε κάνει ανταγωνιστικό την εποχή των τεχνολογικών καινοτομιών και της νεοφυούς επιχειρηματικότητας! Σε μια χώρα όπως την Ελλάδα όπου αν παρήγαγε κάτι όλες τις προηγούμενες δεκαετίες είναι οι καλά καταρτισμένοι επιστήμονες…
Θα κλείσω με έναν τελευταίο συνειρμό, όντας αναπόφευκτα επηρεασμένος από την πρόσφατη σύντομη εξόρμησή μου στην πορτογαλική πρωτεύουσα, αυτή που τόσο ενέπνευσε το μεγάλο τους συγγραφέα (μπορώ να καταλάβω γιατί!). Η ιδιοφυής πένα του Φερνάντο Πεσσόα, στο μοναδικό του ίσως κείμενο κοινωνικoπολιτικού προβληματισμού, στήνει μια ανατρεπτική επιχειρηματολογία από μέρους ενός τραπεζίτη στην προσπάθειά του να πείσει ότι είναι αναρχικός. Μεταξύ υπερβολών λέγονται σκληρές αλήθειες, με την κυνικότητα όμως να μην παύει να είναι διαρκώς παρούσα.
Κάπως έτσι και στο πλαίσιο της τραγελαφικής επιχειρηματολογίας του υπουργού εργασίας Κωστή Χατζηδάκη γι΄ αυτό το υποτίθεται προς όφελος των εργαζομένων νομοσχέδιο, η φαντασία μου δε δυσκολεύεται να δει στο πρόσωπο του τραπεζίτη τον υπουργό να λέει τα παρακάτω (κι ας μου επιτραπεί να παραθέσω από το εν λόγω κείμενο του Αναρχικού Τραπεζίτη του Πεσσόα, έστω και καταχρηστικά):
«Και άραγε στο σήμερα όπου το μεγαλύτερο μέρος της [υπόλοιπης] πολιτικής τάξης κηρύσσει την αλλαγή και την εκ βάθρων επανίδρυση του κράτους και των αξιών, ο άνθρωπος γιατί ποτέ δεν βιώνει την αλλαγή αυτή αλλά συνεχώς κατακρημνίζεται στον βούρκο της ασυδοσίας; Και αν οι ίδιοι οι πολίτες, όπως ο τραπεζίτης [ή μάλλον ο πολιτικός], δεν είναι αυτοί που θα πρέπει να δράσουν με σκοπό τη βελτίωση της ίδιας τους της ζωής και της επιστροφής σε ένα καθεστώς υγιές, τότε ποιος θα ασχοληθεί για την δική τους ζωή; Ο τραπεζίτης, ο αναρχικός, [ή ο πολιτικός του λόγου μου] είναι απέναντι στους οργανωμένους συνδικαλιστές τους οποίους άλλωστε και κατηγορεί ανοιχτά για την αδράνειά τους. Αυτοί είναι που προκάλεσαν την αναρχία για να βρεθούν οι ίδιοι σε θέσεις ισχύος και να αναλάβουν τα ηνία».
Και να κλείνει λέγοντας: «το ευέλικτο ωράριο είναι ωραίο γιατί είναι απελευθέρωση», δανειζόμενος με μια παραλλαγή τη μνημειώδη φράση του Πεσσόα, όπου το χρήμα είναι φυσικά στη θέση του ωραρίου. Ο αναρχικός τραπεζίτης φουμάρει επιδεικτικά το πούρο του και ο υπουργός ανοίγει με νόημα το κουμπί του πουκαμίσου του να φανεί το σήμα του υπερήρωα που κρύβει μέσα του και που όλοι οι συνεργάτες του στο υπουργείο ξέρουν και τον αποκαλούν έτσι και κατά περίσταση μάλιστα του κάνουν και σχετικές εκπλήξεις!
Φωτογραφία από τον προσωπικό λογαριασμό του υπουργού στο Facebook, όπου φαίνεται η τούρτα γενεθλίων που του έκαναν οι συνεργάτες του στο υπουργείο, όπως ο ίδιος περιγράφει: https://www.facebook.com/KostiHatzidaki/photos/pcb.10159313408608464/10159313408298464/
------------------
Κι εδώ όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο ThinkAlternative:
https://thinkalternativeblog.wordpress.com/2021/06/13/posa-merokamata-apexoun-bezos-hajidakis/
