"Αυτό που πραγματικά με εξοργίζει
στην απίστευτη ιστορία με τον Σαουδάραβα δημοσιογράφο Τζαμάλ Κασόγκι δεν είναι
η αγριότητα της δολοφονίας του, αλλά η απύθμενη υποκρισία των δυτικών συμμάχων
του Ριάντ – όλων αυτών που ξαφνικά ξύπνησαν και ανακάλυψαν πόσο...
αντιδημοκρατικό είναι το σαουδαραβικό καθεστώς, την ώρα που κάνουν χρόνια τώρα
τα στραβά μάτια μπροστά στη συνεχιζόμενη γενοκτονία της Υεμένης, με τους
δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς και τα τουλάχιστον 14 εκατομμύρια
πεινασμένους. Αλλά, όπως (φέρεται να) είπε και ο «πατερούλης» Στάλιν στο
Πότσνταμ το 1945, ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι
απλή στατιστική..."
Ματωμένα σχολικά σακίδια της Unicef που προορίζονταν για παιδιά στην Υεμένη αλλά βομβαρδισμοί της συμμαχίας υπό τους Σαουδάραβες τα εμπόδισαν, πολλά απ΄ αυτά για πάντα! © https://twitter.com/OrlaGuerin/status/1030781568799977472
Πλήθος
υποχρεώσεις τελευταία καθώς και... κούτες μετακόμισης μου στέρησαν την
πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, αλλά έστω και μ΄ αυτήν την καθυστερημένη
ανάρτηση, αξίζει να καταχωρηθεί στο ημερολόγιο η παραπάνω ευστοχότατη
παρατήρηση του Γιώργου Τσιάρα στην Εφημερίδα των Συντακτών, αρκετό καιρό πριν με αφορμή την είδηση του αποτρόπαιου
θανάτου του άτυχου δημοσιογράφου στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην
Κωνσταντινούπολη τη 2α Οκτωβρίου. Ενάμιση μήνα μετά συνεχίζουν να παραμένουν
αδιευκρίνιστες οι ακριβείς συνθήκες δολοφονίας όπως και η σωρός του Σαουδάραβα.
Φαίνεται
πως οι εντολοδόχοι θύτες, στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν επιβαρυντικά σε
βάρος τους στοιχεία, φρόντισαν τόσο καλά να την εξαφανίσουν, που είναι σαν να
εξαϋλώθηκε! Όπως και τα δεκάδες χιλιάδες θύματα του πολέμου στην Υεμένη για τα
οποία τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης σιγούν και για την πλειοψηφία των μελών
των δυτικών κοινωνιών είναι σαν να μην έχουν σημειωθεί ποτέ, σαν να
εξαϋλώθηκαν τελικά!
Ναι,
να εξαϋλώθηκαν όπως στις συγκλονιστικές περιγραφές που κάνει ο Όργουελ στο
«1984». Πόσο γελασμένος ήμουν που νόμιζα έχοντας ακούσει τα βασικά στοιχεία
του έργου περί απολυταρχίας, καμερών παρακολούθησης και «Big brother is watching you!» πριν ακόμη το διαβάσω, ότι ήταν σαν να το είχα
διαβάσει!
Ό,τι
κι αν πω με τη σειρά μου δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταθεί αρκετό για κάποιον
για να μην πιάσει ο ίδιος το βιβλίο στα χέρια του. Γιατί μπορεί μεν η
αριστοτεχνία του συγγραφέα να πλάθει έναν άκρως δυστοπικό κόσμο σε συνεχή
πόλεμο όπως βολεύει στο καθεστώς. Με γλώσσα προς χρήση με όσο λιγότερες λέξεις
γίνεται, σκοπεύοντας να περιοριστεί η δημιουργική έκφραση και κατ΄ επέκταση η
ελευθερία. Με τον έρωτα και την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή να είναι
απαγορευμένη. Με «ιδιωτική» ζωή υπό συνεχή παρακολούθηση. Και την ιστορία να
ξαναγράφεται κάθε τόσο κατά το δοκούν.
Αλλά η ιδιοφυΐα του Όργουελ δε σταματά στο χτίσιμο
αυτής της ζωντανής κόλασης παρά πάει ακόμη πιο πέρα όταν περιγράφει με τόση
πειστικότητα την ικανότητα ενός τέτοιου καλοστημένου συστήματος να «σπάσει»
κάθε παλικαριά, κάθε ανθρωπιά, κάθε ανιδιοτέλεια μέσα σ' έναν άνθρωπο. Και γι΄ αυτό ακριβώς πρέπει να διαβαστεί σε μια προσπάθεια να μην επαληθευτεί ποτέ!
Πάνω από μισό αιώνα μετά τη φανταστική
σύλληψη του Τζορτζ Όργουελ, διαχρονικό ύμνο εις την ελευθερία, μπορούν να ληφθούν σήμερα πολλές
σελίδες του βιβλίου ως προφητικές αρκεί να παρατηρήσει κανείς τις
παγκόσμιες εξελίξεις γύρω του με κάποια κριτική διάθεση. Δε θα απαισιοδοξήσω
όμως. Γιατί ιστορικά γεγονότα όπως η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου, που
διατηρούνται, τουλάχιστον ακόμη, στη δική μας συλλογική μνήμη, αναδεικνύουν το
διαρκές ανθρώπινο αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία, παρά το όποιο τίμημα του
αγώνα απόκτησής τους. Και οι εχθροί τους, λιγότερο ή περισσότερο ευδιάκριτοι,
επίσης πάντα εκεί. Σκέψου το
αυτό, λοιπόν, πριν βιαστείς την επόμενη φορά να παραιτηθείς βολικά συμβιβασμένος, εφησυχάζοντας
ότι σήμερα τάχα δεν έχουμε δυνάστη δικτάτορα πάνω απ΄ το κεφάλι μας!
Από την ταινία «The Great Dictator» με τον εξαιρετικό Charlie Chaplin.
