Τα μεγάλα "ΟΧΙ" θέλουν μεγάλα "ΝΑΙ"

«Χτίσαμε ολόκληρη την εθνική μας ιδεολογία στα "ΟΧΙ". Τα βάλαμε στην κουλτούρα μας, στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Τα γιορτάζουμε και τα κάνουμε εθνικές επετείους. Το κάνουμε όμως επιλεκτικά και όπως βολεύει το κυρίαρχο ένστικτο της εξουσίας. Γιατί δεν υπάρχει μόνο το ηρωικό "ΟΧΙ" στους Ιταλούς. Υπάρχει και το κατοπινό "ΟΧΙ" της Βάρκιζας, το "ΟΧΙ" της συναίνεσης μετά τον εμφύλιο, το "ΟΧΙ" σε κυβερνήσεις συνασπισμού πριν τη Χούντα, το "ΟΧΙ" του Μακάριου στο σχέδιο της ένωσης με την Ελλάδα.

»Η ιστορία μας είναι γεμάτη καλά και κακά "ΟΧΙ". Γιατί πρέπει να μας εμπνέουν μόνο τα καλά; Η ζωή προσφέρεται μόνο ως εμπειρία θετικής αντίστασης και ποτέ ως παραδειγματισμός; Πόσο ωφέλιμο τελικά είναι να ζούμε με μια νεύρωση άρνησης σε όλες τις κοινωνικές μας εκφάνσεις; Και πόσο χυδαίο μπορεί να είναι η προσήλωση σε γιορτές που τις ετοιμάζουν αυτοί που πάντα λένε "ΝΑΙ" σε κάθε ευκαιρία υποταγής αλλά προτείνουν σε μας να λέμε όχι μεταξύ μας;

»H Eλλάδα  διπλασίασε τα εδάφη της με τα "ΝΑΙ" του Βενιζέλου, μπήκε στην Ευρώπη με τα "ΝΑΙ" του Καραμανλή και αντιστάθηκε στις επικίνδυνες προκλήσεις με τη συναίνεση του λαού της. Αυτό δεν λέμε και για τη σημερινή επέτειο; Ότι το μεγάλο "ΟΧΙ" το είπε πρώτα ο λαός και μετά ο Μεταξάς; Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι μετά τον εθνικό διχασμό, η ελληνική κοινωνία κατάφερε για πρώτη φορά, να αισθανθεί ενωμένη μέσα από τα μεγάλα "ΝΑΙ" που είχαν ειπωθεί στις δυο δεκαετίες που πέρασαν;

»Έχω την εντύπωση πως είναι καιρός να πούμε και τα μεγάλα "ΝΑΙ". Στη συνοχή μας, στις κοινότητές μας, στον πολιτισμό μας, στην καθημερινότητά μας και πάνω απ' όλα στον εαυτό μας. Η εθνική μας κουλτούρα έχει μεγάλη ανάγκη από τη συνεννόηση και την αμοιβαιότητα σε σχέδια και πολιτισμικές κατακτήσεις. Τα μεγάλα "ΟΧΙ" είναι κέρδος να τα λέμε όλοι μαζί, όταν πρώτα εξασφαλίσουμε τα μεγάλα "ΝΑΙ" μεταξύ μας. [...]»

Η πρόσφατη εθνική επέτειος ως αφορμή για προβληματισμό μέσα από το καλογραμμένο και εύστοχο σχόλιο του Ανδρέα Ζαμπούκα. Πότε θα πούμε, λοιπόν, τα μεγάλα "ΝΑΙ";