Διεθνής Ημέρα Μη Βίας

Τυχαία αυτές τις μέρες έπεσε στην αντίληψή μου ότι από το 2007 η 2η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα Μη Βίας. Τη συγκεκριμένη ημερομηνία γεννήθηκε ο Μαχάτμα Γκάντι, το οποίο εξηγεί προφανώς την επιλογή του ΟΗΕ. Τι άραγε σκοπεύει να μας θυμίσει ετούτη η μέρα; 

Τα μέλη πολιτισμικά προηγμένων κοινωνιών διακρίνονται αν μη τι άλλο για την ικανότητά τους να επιλύουν ειρηνικά τις διαφορές τους. Πόσο προηγμένη είναι, όμως, η κοινωνία μας όταν δυστυχώς σε πλήθος περιπτώσεων η βία έχει φτάσει να θεωρείται δεδομένη; Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε την ατυχία εμπόλεμων περιοχών του πλανήτη. Δε θα γίνει επίσης λόγος για κραυγαλέες περιπτώσεις βίας που φτάνουν μέχρι το έγκλημα, όπως π.χ. από μέρους των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Αλλά τι γίνεται με τους γνωστούς άγνωστους που κλείνουν σχεδόν κάθε διαδήλωση διαμαρτυρίας έτοιμοι να τα κάνουν γυαλιά καρφιά, στο όνομα πάντα του κοινού καλού; Ή με τους επίσης έτοιμους πολιτικοποιημένους κατ' ευφημισμόν φοιτητές να διαλύσουν κάθε περιούσια του πανεπιστημίου ή χειρότερα να στραφούν ακόμη και εναντίον των δασκάλων τους, προς διεκδίκηση πάντα φοιτητικών αιτημάτων; Ή μήπως δεν είναι βίαιη η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα οδηγού; Ή χρειάζεται να θυμηθούμε εικόνες από γήπεδα; Και ο κατάλογος παρόμοιων περιπτώσεων της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι μακρύς...

Αφορμή, λοιπόν, η μέρα αυτή να αναλογιστεί ο καθένας και να καταδικάσει στην πράξη την άσκηση βίας απ΄ όπου κι αν αυτή προέρχεται, ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό του. Ας είναι αφορμή, αφού γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να γνωρίσουμε τη διαφορετικότητα των άλλων, είτε αυτή αφορά την εμφάνιση, είτε τη συμπεριφορά, είτε την άποψή τους, είτε ακόμη την αγαπημένη τους ομάδα, να μάθουμε να τη σεβόμαστε, να την ανεχόμαστε. Κι αν είναι αναγκαίο να γεφυρωθεί το χάσμα, ας γίνει με τρόπο καλοπροαίρετο, γόνιμο, δημοκρατικό. Δύσκολα ακούγονται μάλλον αυτά, μήπως όμως η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, αλλά ο εαυτός σου;