Δεν χώρεσε ο αντιφασισμός στα σκίτσα του...

Σοκαρισμένοι όλοι από την εν ψυχρώ δολοφονία το βράδι της 17ης Σεπτεμβρίου από τον οπαδό της φασιστικής Χρυσής Αυγής, προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη, αλλά κυρίως πώς φτάσαμε ώς εκεί. Άλλαξαν τόσο οι δύσκολες συνθήκες της οικονομικής κρίσης τον τόπο που κάποτε γέννησε τη δημοκρατία; Πώς σηκώνεται ένας 45χρονος οικογενειάρχης να πάει μέσ΄ τη μαύρη νύχτα, αφού έχει κληθεί τηλεφωνικώς, να δολοφονήσει ένα συνάνθρωπό του; 

Η σκιτσογραφία και η γελιογραφία μου άρεσαν πάντα για τον εφευρετικό τρόπο με το οποίο οι δημιουργοί τους δίνουν σε μια εικόνα χίλιες λέξεις. Τι λέει όμως ένας σκιτσογράφος όταν εκφράζεται πράγματι με λέξεις; Η άποψη του Ανδρέα Πετρουλάκη για τον υποβόσκοντα χρόνια τώρα φασισμό στην Ελλάδα, με αφορμή τη δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα, είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με τα σκίτσα του:

Οι καλοσυνάτες υποχθόνιες γιαγιάδες
 

Το παραμύθι έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν, πια, αθώοι. Η χθεσινή δολοφονία έσβησε τα τελευταία άλλοθι. Όσοι δεν είχαν πειστεί από τα ανοιγμένα κεφάλια μεταναστών και Αριστερών, τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου και τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς στο Κοινοβούλιο, χτες κέρδισαν μια τελευταία, ποτισμένη με το αίμα ενός αθώου, ευκαιρία.

Μαζί με τον Παύλο Φύσσα πέθαναν και οι παραπλανημένες γιαγιάδες που ζητούσαν λίγη προστασία, οι φοβισμένοι οικογενειάρχες που ένιωσαν ξαφνικά ασφάλεια, οι αποκλεισμένοι νέοι που έψαχναν ομάδα, οι απληροφόρητοι φτωχοί άνθρωποι που κοιτάγανε τη δουλειά τους, οι αγανακτισμένοι με τους κλέφτες πολιτικούς που ήθελαν εκδίκηση, οι άνεργοι που συντάχθηκαν με τον τιμωρό της κακής τους μοίρα. Αυτοί που έμειναν μετά τη χτεσινή μέρα είναι οι δυνάμει και οι ενσυνείδητοι φασίστες.

Οι καημένες καλοσυνάτες γιαγιούλες που δεν ανατριχιάζουν με το άγριο κυνηγητό των μεταναστών ίσως να μην είναι τόσο ενάρετες χριστιανές όσο πιστεύουμε. ΄Ισως να υπήρξαν και οι ίδιες θύτες των παιδιών τους, καταπιεστικές, στενόμυαλες και θρησκόληπτες, ίσως μεγάλωσαν κι αυτές ενοχικά κορίτσια και ευνουχισμένα αγόρια. Οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες που δεν φοβούνται τα περιφερόμενα μπράτσα μπορεί και οι ίδιοι να κανοναρχούν την ενδοοικογενειακή βία και αγριότητα και να παραδίδουν στην κοινωνία παιδιά γεμάτα θυμό, περιφερόμενες βόμβες γηπέδων και δρόμου. Ο νέοι που σιχαίνονται τους πολιτικούς, το κράτος και τους ισχυρούς πιθανόν να σιχαίνονται πρώτα την αδυναμία τους, την καταγωγή τους, τα παιδικά τους χρόνια, τους γονείς τους. Όποιος δεν αποστρέφεται τη βία την κουβαλά μέσα του.

Ας σταματήσουμε να εξωραΐζουμε την κοινωνία μας. Ας πούμε ωμά ότι έχει ένα σκοτεινό κομμάτι. Το είχε πάντα και δεν είναι μικρό. Έναν άσβεστο πυρήνα φασισμού που φούντωνε όταν το ευνοούσαν οι εποχές και λούφαζε σε έναν καθωσπρεπικό συντηρητικό μικροαστισμό όταν απειλείτο. Είναι αυτό που πύκνωσε τα τάγματα εφόδου του Μεταξά, τους Ταγματασφαλίτες, τους Χίτες και τους δοσίλογους της κατοχής, τους παρακρατικούς της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, τους έφεδρους ΕΣΑτζήδες βασανιστές της Χούντας. Στα μεσοδιαστήματα γινόταν αυστηρών ηθικών αρχών, πήγαινε στην εκκλησία τακτικά, έβγαζε λόγους υπέρ πατρίδος και κοίταζε τη δουλειά του. Ας το ξαναγνωρίσουμε λοιπόν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μας που θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή μετά τη χθεσινή δολοφονία.

Μαζί με αυτό ας ξαναγνωρίσουμε και τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους καλλιτέχνες που θα συνεχίζουν και αύριο να αμβλύνουν και να ασαφοποιούν τα όρια της Χρυσής Αυγής από τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, είτε γιατί γλυκοκοιτάζουν τους ψηφοφόρους της, είτε γιατί έχουν μάθει να κολακεύουν πάντα τον σοφό λαό, είτε γιατί ψάχνουν πελατεία στο 13%, είτε επειδή οι ίδιοι είναι δυνάμει φασίστες. Οι υπόλοιποι πρέπει να ξεμάθουμε τον τρόπο που μιλάμε. Όσοι έχουν δημόσιο λόγο πρέπει να βρίσκουν τη δύναμη να καταγγέλλουν το κομμάτι του λαού που παράγει, υποθάλπει και ενθαρρύνει τη ναζιστική βία. Η Χρυσή Αυγή δεν γεννήθηκε από παρθενογένεση ούτε έπεσε από τον Άρη.

(δημοσιεύτηκε τη 19η Σεπτεμβρίου στο www.protagon.gr)