Τουρίστας στην πατρίδα μου

 Κάνω να κλείσω βιαστικά την εξώπορτα. Έχω αργήσει και φοβάμαι πως θα χάσω τον ηλεκτρικό για το αεροδρόμιο. Έχω συμβουλευτεί προηγουμένως τα δρομολόγια στο ίντερνετ. Οι συγκοινωνίες τους είναι πάντα στην ώρα τους. Τελευταία στιγμή θυμάμαι να πάρω μαζί την ομπρέλα. Βρέχει ασταμάτητα Αύγουστο μήνα στο Μόναχο. Έχω κάθε λόγο να ανυπομονώ για το ελληνικό καλοκαίρι. Το ‘χω εξάλλου προγραμματίσει καιρό τώρα. 

 Λίγες ώρες αργότερα έχουμε προσγειωθεί. Πλήθος μεγάλο οι συνεπιβάτες μου, οι περισσότεροι ξένοι και περιμένουν με λαχτάρα τις αποσκευές τους. Στη χώρα τους θα είχαν έστω μια ενημέρωση για το χρόνο αναμονής τους. Δε βλέπουν την ώρα να ξεχυθούν στις ηλιόλουστες παραλίες και να φωτογραφηθούν δίπλα στους κίονες. Το βλέπω στα πρόσωπά τους, τ’ ακούω, ακόμη και στην ξένη γλώσσα τους που έχουν τ΄ αφτιά μου πλέον συνηθίσει. Παίρνω τη βαλίτσα και την τραβώ προς την έξοδο. Ανοίγει η πόρτα και τσούρμο οι φίλοι και συγγενείς υποδέχονται τους ξενιτεμένους. Σφιχτές οι αγκαλιές και δυνατές οι φωνές χαράς. Τότε μόνο καταλαβαίνω πού βρίσκομαι.  Έφτασα επιτέλους στην πατρίδα!

...

 Δυο βδομάδες κύλησαν σαν νεράκι. Είναι μάλλον που πέρασα ωραία. Είναι μάλλον και που είχα τόσα πράγματα να κάνω. Ποιον να πρωτοδείς; Την οικογένεια; Τους συγγενείς; Τους φίλους;  Έχεις τόσα να τους διηγηθείς για τη νέα σου ζωή εκεί στα ξένα. Έχεις τόσα να ακούσεις για τη ζωή τους στην Ελλάδα της κρίσης, της οικονομικής και όχι μόνο. Ξεκινάς να πεις, λες και τελικά είναι τόσο λίγα αυτά που είπες σε σχέση με αυτά που θα ΄θελες να μοιραστείς. Ξεκινάν να πουν, λένε και τελικά δε θέλεις να ακούσεις άλλο γιατί όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτήν την καταραμένη κρίση.

 Και πού να πρωτοπάς; Σε ποια απ΄ τις αγαπημένες γωνιές του χωριού να σταθείς; Ποια νέα ελληνικά τοπία να γνωρίσεις, που ήθελες πάντα αλλά δεν μπορούσες. Αυτή τη φορά όμως είχα τη δυνατότητα να βρεθώ σε τέτοια, ακρογιαλιές μακριά από αυτές της πανέμορφης Καβάλας μου, στην άλλη άκρη, το Ιόνιο. Και σαν βρέθηκα εκεί, οι ξένοι τουρίστες περισσότεροι από τους ντόπιους. Ανάμεσά τους ένιωσα κι εγώ τουρίστας. Σαν μου ΄ρθε αυτή η απαίσια σκέψη δεν είπε να φύγει. Και όταν μάλιστα συνειδητοποίησα πως δε μου ‘χουν αφήσει πλέον καμιά προοπτική να επιστρέψω μόνιμα, έγινε ακόμα πιο απαίσια. Στο εξής μόνο τουρίστας στην πατρίδα μου;