Big brother is watching you!

"Αυτό που πραγματικά με εξοργίζει στην απίστευτη ιστορία με τον Σαουδάραβα δημοσιογράφο Τζαμάλ Κασόγκι δεν είναι η αγριότητα της δολοφονίας του, αλλά η απύθμενη υποκρισία των δυτικών συμμάχων του Ριάντ – όλων αυτών που ξαφνικά ξύπνησαν και ανακάλυψαν πόσο... αντιδημοκρατικό είναι το σαουδαραβικό καθεστώς, την ώρα που κάνουν χρόνια τώρα τα στραβά μάτια μπροστά στη συνεχιζόμενη γενοκτονία της Υεμένης, με τους δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς και τα τουλάχιστον 14 εκατομμύρια πεινασμένους. Αλλά, όπως (φέρεται να) είπε και ο «πατερούλης» Στάλιν στο Πότσνταμ το 1945, ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι απλή στατιστική..."

Ματωμένα σχολικά σακίδια της Unicef που προορίζονταν για παιδιά στην Υεμένη αλλά βομβαρδισμοί της συμμαχίας υπό τους Σαουδάραβες τα εμπόδισαν, πολλά απ΄ αυτά για πάντα! © https://twitter.com/OrlaGuerin/status/1030781568799977472

Πλήθος υποχρεώσεις τελευταία καθώς και... κούτες μετακόμισης μου στέρησαν την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, αλλά έστω και μ΄ αυτήν την καθυστερημένη ανάρτηση, αξίζει να καταχωρηθεί στο ημερολόγιο η παραπάνω ευστοχότατη παρατήρηση του Γιώργου Τσιάρα στην Εφημερίδα των Συντακτών, αρκετό καιρό πριν με αφορμή την είδηση του αποτρόπαιου θανάτου του άτυχου δημοσιογράφου στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη τη 2α Οκτωβρίου. Ενάμιση μήνα μετά συνεχίζουν να παραμένουν αδιευκρίνιστες οι ακριβείς συνθήκες δολοφονίας όπως και η σωρός του Σαουδάραβα.

Φαίνεται πως οι εντολοδόχοι θύτες, στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν επιβαρυντικά σε βάρος τους στοιχεία, φρόντισαν τόσο καλά να την εξαφανίσουν, που είναι σαν να εξαϋλώθηκε! Όπως και τα δεκάδες χιλιάδες θύματα του πολέμου στην Υεμένη για τα οποία τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης σιγούν και για την πλειοψηφία των μελών των δυτικών κοινωνιών είναι σαν να μην έχουν σημειωθεί ποτέ, σαν να εξαϋλώθηκαν τελικά!

Ναι, να εξαϋλώθηκαν όπως στις συγκλονιστικές περιγραφές που κάνει ο Όργουελ στο «1984». Πόσο γελασμένος ήμουν που νόμιζα έχοντας ακούσει τα βασικά στοιχεία του έργου περί απολυταρχίας, καμερών παρακολούθησης και «Big brother is watching you!» πριν ακόμη το διαβάσω, ότι ήταν σαν να το είχα διαβάσει!

Ό,τι κι αν πω με τη σειρά μου δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταθεί αρκετό για κάποιον για να μην πιάσει ο ίδιος το βιβλίο στα χέρια του. Γιατί μπορεί μεν η αριστοτεχνία του συγγραφέα να πλάθει έναν άκρως δυστοπικό κόσμο σε συνεχή πόλεμο όπως βολεύει στο καθεστώς. Με γλώσσα προς χρήση με όσο λιγότερες λέξεις γίνεται, σκοπεύοντας να περιοριστεί η δημιουργική έκφραση και κατ΄ επέκταση η ελευθερία. Με τον έρωτα και την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή να είναι απαγορευμένη. Με «ιδιωτική» ζωή υπό συνεχή παρακολούθηση. Και την ιστορία να ξαναγράφεται κάθε τόσο κατά το δοκούν.

© https://tageswoche.ch/kultur/george-orwells-1984-eine-zukunftsvision-wird-65-jahre-alt/

Αλλά η ιδιοφυΐα του Όργουελ δε σταματά στο χτίσιμο αυτής της ζωντανής κόλασης παρά πάει ακόμη πιο πέρα όταν περιγράφει με τόση πειστικότητα την ικανότητα ενός τέτοιου καλοστημένου συστήματος να «σπάσει» κάθε παλικαριά, κάθε ανθρωπιά, κάθε ανιδιοτέλεια μέσα σ' έναν άνθρωπο. Και γι΄ αυτό ακριβώς πρέπει να διαβαστεί σε μια προσπάθεια να μην επαληθευτεί ποτέ!

Πάνω από μισό αιώνα μετά τη φανταστική σύλληψη του Τζορτζ Όργουελ, διαχρονικό ύμνο εις την ελευθερία, μπορούν να ληφθούν σήμερα πολλές σελίδες του βιβλίου ως προφητικές αρκεί να παρατηρήσει κανείς τις παγκόσμιες εξελίξεις γύρω του με κάποια κριτική διάθεση. Δε θα απαισιοδοξήσω όμως. Γιατί ιστορικά γεγονότα όπως η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου, που διατηρούνται, τουλάχιστον ακόμη, στη δική μας συλλογική μνήμη, αναδεικνύουν το διαρκές ανθρώπινο αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία, παρά το όποιο τίμημα του αγώνα απόκτησής τους. Και οι εχθροί τους, λιγότερο ή περισσότερο ευδιάκριτοι, επίσης πάντα εκεί. Σκέψου το αυτό, λοιπόν, πριν βιαστείς την επόμενη φορά να παραιτηθείς βολικά συμβιβασμένος, εφησυχάζοντας ότι σήμερα τάχα δεν έχουμε δυνάστη δικτάτορα πάνω απ΄ το κεφάλι μας!

Από την ταινία «The Great Dictator» με τον εξαιρετικό Charlie Chaplin.

"Brain first" και η προσοχή στραμμένη στην κάλπη

Ήμασταν καθοδόν παρέα με το μικρό μου μπόμπιρα για την παιδική χαρά της γειτονιάς ένα ηλιόλουστο απόγευμα των τελευταίων ημερών, απ΄ αυτά που είχαμε την τύχη να ζήσουμε συχνά φέτος στο Μόναχο. Παρότι συνήθως επικεντρώνει όλη μου την προσοχή ο μικρός, έπεσε στα κλεφτά το βλέμμα μου στο παραπάνω πλακάτ. Ένα έξυπνο σλόγκαν, τελείως λακωνικό, σκέφτηκα, είναι τελικά αρκετό για να πετύχουν το σκοπό τους οι διαφημιστές! Εν προκειμένω η διαφήμιση από το Münchner Volkshochschule της πόλης, έναν καλά καθιερωμένο θεσμό διά βίου μάθησης ανά τη Γερμανία, σε σχέση με το νέο πολυποίκιλο πρόγραμμα μαθημάτων και σεμιναρίων του και πάντως ενδεικτικό των προθέσεών του.

Ένα σλόγκαν που έρχεται, βέβαια, να αντιδιασταλεί από τη γνωστή πλέον λαϊκιστική προεκλογική φρασεολογία του Τραμπ: "America First". Και μαζί μ΄ αυτήν ό,τι εθνικιστικό και αποσταθεροποιητικό για τον υπόλοιπο πλανήτη συνεπάγεται αυτή, κι εδώ και δυο χρόνια από την εκλογή του βλέπουμε με φρίκη στην πράξη. Ένα σλόγκαν που προτάσσει αντ΄ αυτού τη διάθεση για πνευματική καλλιέργεια μέσα από την οποία θα ΄ναι κανείς σε θέση να αντιληφθεί μάλλον πιο κριτικά τα πράγματα, να αντισταθεί στις σειρήνες του λαϊκισμού.

Πάλι καλά που δεν έχουν εξαλειφθεί τελείως από το δημόσιο λόγο τέτοιες εκφράσεις υπέρ μιας ανοιχτής κοινωνίας σε μια συγκυρία παγκοσμίως κατά την οποία η διαφορετικότητα βάλλεται πανταχόθεν και οποιοσδήποτε διαφορετικός ή ξένος ως προς εμάς στοχοποιείται ως αποδιοπομπαίος τράγος όλων των δεινών μας και ενίοτε γίνεται μέχρι κι αποδέκτης του βίαιου θυμού μας.

Δεν πάνε εξάλλου πολλές μέρες απ΄ όταν ο υπουργός Εσωτερικών της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης Horst Seehofer ξεστόμισε την απίστευτη ατάκα ότι «η μετανάστευση είναι η μητέρα όλων των κακών». Αν πω ότι εξεπλάγην θα ΄ναι ψέματα αφού ο εκλεγμένος του βαυαρικού συντηρητικού δεξιού κόμματος CSU μάς έχει συνηθίσει πλέον στην προκλητικότητα. Να θυμίσω μόνο το κακόγουστο αστειάκι του ανήμερα των τελευταίων γενεθλίων του για την απέλαση 69 μεταναστών στο Αφγανιστάν, όσων και τα κεράκια της τούρτας του. Λίγες μόνο μέρες μετά, έγινε γνωστό ότι ένας από τους απελασμένους αυτοκτόνησε (δες εδώ).

Όλα αυτά δεν είναι στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής αλλά αντιθέτως βασικά κομμάτια του περίπλοκου παζλ που προσπαθεί με πολλές δυσκολίες να συναρμολογήσει η κυβέρνηση του μεγάλου συνασπίσμού στο Βερολίνο εδώ κι ένα χρόνο. Το μεταναστευτικό έχει ήδη αποτελέσει μήλο της έριδος μεταξύ των κυβερνώντων, με την καγκελάριο να προσπαθεί να μείνει συνεπής στην πολιτική της επιλογή για πιο ήπια στάση ως προς το μεταναστευτικό, ίσως συναισθανόμενη τη διαχρονική ευθύνη της ευημερούσας Ευρώπης ως προς τις εμπόλεμες και φτωχές περιοχές από τις οποίες συρρέουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Αλλά και γνωρίζοντας φυσικά πολύ καλά τι ανανεωτικό δυναμικό μπορεί να αποτελέσει η μετανάστευση για τη γερασμένη γερμανική κοινωνία, έπειτα από μια σταδιακή ενσωμάτωση.

Τα πρόσφατα ξενοφοβικά γεγονότα στη μικρή πόλη Κέμνιτς της πρώην Ανατολικής Γερμανίας στον απόηχο της δολοφονίας 35χρονου Γερμανού με φερόμενους δράστες δυο αλλοδαπούς, που ήταν άλλωστε κι η αφορμή για νέους κυβερνητικούς κλυδωνισμούς, με προκαλούν αναπόφευκτα να αναρωτηθώ αν η απροκάλυπτη ακροδεξιά φούντωση δε θέλει πολύ για να ξεσπάσει. Αξιοσημείωτη σχετικά η παρατήρηση του ιστορικού και εκδότη ενός πρόσφατου βιβλίου αυθεντικών μαρτυριών ανθρώπων που εξηγούν γιατί εντάχθηκαν στο ναζιστικό κόμμα τη δεκαετία του 1930. Ο Wieland Giebel, λοιπόν, μας λέει ότι πολλά από τα σχόλια και τα καταγγελλόμενα από πλευράς των ιστορικών εθνικοσοσιαλιστών, όπως περί κοινωνικής ανισότητας, αναξιόπιστων μέσων ενημέρωσης, αποτυχημένων κομμάτων κτλ., μοιάζουν με τα συνθήματα του σήμερα -«η Γερμανία για τους Γερμανούς» ή «έξω οι αλλοδαποί»- που ακούστηκαν στις ταραχώδεις πορείες διαμαρτυρίας στο Κέμνιτς. 

Σε δυο βδομάδες έχουμε εκλογές εδώ για το τοπικό βαυαρικό κοινοβούλιο, στο οποίο κυβερνά μέχρι τώρα το κόμμα του κ.  Ζεεχόφερ, και είμαι πραγματικά πολύ περίεργος να δω τα αποτελέσματα!

«Το πετρέλαιο κίνησης (diesel) είναι φανταστικό! Ας προστατεύσουμε την (εγχώρια) αυτοκινητοβιομηχανία!». Επιτομή λαϊκισμού από το ακροδεξιό κόμμα AfD εν όψει των επικείμενων εκλογών στον απόηχο του πολύκροτου σκανδάλου εξαπάτησης από μέρους των γερμανών αυτοκινητοβιομηχάνων και ενώ διαφαίνονται αμυδρά πλέον κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες περιορισμού της «βρώμικης» τεχνολογίας. Λες και η αλλαγή στρατηγικής πέραν της ξεπερασμένης τούτης τεχνολογίας και η επένδυση αντ΄ αυτού σε νέες πρωτοποριακές τεχνολογίες δε θα είναι αυτή που θα κρίνει τελικά το μέλλον της αυτοκινητοβιομηχανίας! Και να φανταστείς ότι αυτό είναι το κόμμα με το οποίο συναγωνίζεται το συντηρητικό CSU, μετατοπίζοντας απεγνωσμένα όλο και περισσότερο πιο (άκρο-)δεξιά την ατζέντα του!

«Ανίκητοι ηττημένοι»

«Με την έναρξη της τοποθέτησής του ο Σόιμπλε έριξε ένα διαπεραστικό βλέμμα στον Σαπέν. "Δεν μπορούμε", είπε έντονα, "να επιτρέψουμε στις εκλογές να αλλάζουν την οικονομική πολιτική". Η Ελλάδα είχε υποχρεώσεις οι οποίες, με βάση τις συμφωνίες μεταξύ των προκατόχων μου και της τρόικας, δεν μπορούσαν να αναθεωρηθούν μέχρι την ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Το γεγονός ότι το ελληνικό μνημονιακό πρόγραμμα ήταν αδύνατον να ολοκληρωθεί δε φαινόταν να τον απασχολεί. Αυτό που με εξέπληξε στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περισσότερο κι από την άποψή του ότι οι εκλογές έπρεπε να αποψιλωθούν από τη δυνατότητα να αλλάζουν κάτι ουσιαστικό, ότι έπρεπε να καταργηθεί η δημοκρατική διαδικασία επί της ουσίας, αν όχι τύποις, ήταν ότι δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να την εκφράσει.

»Ο συλλογισμός του βέβαια ήταν απλός: Εάν κάθε φορά που ένα από τα δεκαεννέα κράτη-μέλη άλλαζε κυβέρνηση το Eurogroup αναγκαζόταν να επανασχεδιάσει την πολιτική του, τότε οι γενικές οικονομικές πολιτικές του θα εκτροχιάζονταν. Φυσικά, από αυτή την άποψη, είχε δίκιο: η δημοκρατία είχε πράγματι πεθάνει τη στιγμή που το Eurogroup απέκτησε την εξουσία να υπαγορεύει την οικονομική πολιτική στα κράτη-μέλη, χωρίς να έχει καθιερωθεί οτιδήποτε που να προσομοιάζει με μια ομοσπονδιακή, δημοκρατική κυριαρχία».

Ανεξαρτήτως τι πιστεύει κανείς για το συγγραφέα, περιγραφές όπως η προηγούμενη αγγίζουν οπωσδήποτε τις ευαίσθητες χορδές κάθε δημοκράτη και αξίζουν προσοχής! Κάπως έτσι έλαβα με ανυπομονησία πριν από καιρό από την Ελλάδα το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «Ανίκητοι ηττημένοι». Παρά όμως τον όγκο του (πάνω από 800 σελίδες!) δε συνειδητοποιούσα πώς κυλούσαν οι σελίδες του όποτε το έπιανα στα χέρια μου χάρη σε αποκαλυπτικές εξιστορήσεις, διαφωτιστικές επισημάνσεις, κατάθεση ενδιαφερουσών πολιτικών προτάσεων κι όλα αυτά περιγραφόμενα με τρόπο γλαφυρό, απρόσμενα μάλιστα για κάποιον μη λογοτέχνη. Το μόνο που ενδεχομένως μου έλλειψε ήταν μια πιο έντονη αυτοκριτική του ιδίου, ενός εκ των πρωταγωνιστών των κρίσιμων γεγονότων του 2015.

Συνεπαρμένος από το ανάγνωσμά του, δε θυμήθηκα δυστυχώς εγκαίρως να κρατήσω σημειώσεις απ΄ όλα εκείνα τα σημεία του κειμένου που θα άξιζε να έχω ξεχωρίσει. Μου ΄μεινε ωστόσο μια γενική εικόνα ικανή να επιβεβαιώσει εν πολλοίς τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στα σημερινά μας χάλια και δε λέμε να ξεκολλήσουμε απ΄ αυτά. 

Ήδη κατά το ανατρεπτικό καλοκαίρι του 2015 είχε γίνει σαφές (δες π.χ. τι σημειώθηκε τότε στο ημερολόγιο) το παράδοξο της ελληνικής κρίσης με το ευρωπαϊκό κατεστημένο, από τη μία, να επιβάλλει τους μη βιώσιμους όρους του, και μάλιστα παρά τις κοινωνικές συνέπειές τους, και την ελληνική πολιτική τάξη, συμπεριλαμβανομένης αυτή τη φορά και της υποτιθέμενης ανανεωτικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να λειτουργεί, από την άλλη, περισσότερο επιδιώκοντας να διαφυλάξει τα προνόμια και την εξουσία της παρά να κάνει πράξη αυτά για τα οποία είχε λάβει ξεκάθαρη εντολή από το λαό. Με ένα μεν πολλά υποσχόμενο νέο άνθρωπο ως πρωθυπουργό, ο οποίος κατά ομολογία του συγγραφέα τον ενέπνευσε και τον οποίο εμπιστεύτηκε, αλλά με παθογένειες που δεν άργησαν να βγουν στο προσκήνιο και καθόρισαν τελικά τις εξελίξεις.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, σε μια τραγική συγκυρία μετά από τις πρόσφατες φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, έχουν πέσει οι μάσκες για τα καλά μη αφήνοντας πλέον περιθώρια παρερμηνείας. Όσο επιεικής κι αν διατίθεται να είναι κανείς μαζί τους, είναι εξωφρενικό άνθρωποι οι οποίοι πασιφανώς είναι υπαίτιοι για την απώλεια ανθρώπινων ζωών και τη γενικότερη εξαθλίωση πολλών περισσοτέρων, όχι μόνο να το προσπερνούν αδιάφορα αυτό, αλλά να μας υπενθυμίζουν επιδεικτικά εμάς τους αφελείς ότι έχουμε κάθε λόγο να είμαστε πανευτυχείς για την επερχόμενη έξοδο από τα μνημόνια! Για μια έξοδο όμως που ουσιαστικά είναι είσοδος σε νέα περίοδο λιτότητας για την ελληνική οικονομία και δεν υπόσχεται τίποτα αισιόδοξο για το μεσοπρόθεσμο μέλλον της, παρά την οργανωμένη προπαγάνδα να πείσουν περί του αντιθέτου (δες π.χ. ένα καλογραμμένο άρθρο σχετικά εδώ). 

Συμπερασματικά, συνθηκολόγηση από μέρους της εγχώριας πολιτικής τάξης στο σύνολό της σχεδόν για τους δικούς της ιδιοτελείς λόγους και ένα ευρωπαϊκό κατεστημένο είτε ανίκανο είτε απρόθυμο για λύση. Υπάρχει άραγε εναλλακτική μέσα απ΄ αυτές τις συμπληγάδες; Ο συγγραφέας εναποθέτει τις ελπίδες του στο δυνητικό αποτύπωμα της λεγόμενης «Ελληνικής Άνοιξης», της προσπάθειας δηλαδή του ελληνικού λαού το 2015 «να αποδράσει από τη μόνιμη χρεοδουλοπαροικία που ερημοποιεί τη χώρα του», για εκδημοκρατισμό και συλλογικότερη ευημερία σ΄ ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μακάρι! Μένει να φανεί στο μέλλον, ίσως το όχι τόσο μακρινό...

Το βιβλίο είχε την ευκαιρία να πάρει και το ελληνικό αεράκι του φυλαγμένο μέσα στις αποσκευές ως απαραίτητο αντικείμενο κατά τη διάρκεια μιας σύντομης απόδρασης στην όμορφη Κέρκυρα!

Ακίνδυνα «hoax» και άκρως επικίνδυνη παραπληροφόρηση

Nothing lasts forever, Arnold Schwarzenegger

"When I was in an important position, they always complimented me, and when I lost this position, they forgot about me and did not keep their promise. Do not trust your position or the amount of money you have, nor your power, nor your intelligence, it will not last. You are not always who you think you will always be, nothing lasts forever." - "Όταν κατείχα μια σημαντική θέση πάντα με κολάκευαν, αλλά όταν την έχασα με ξέχασαν και δεν κράτησαν το λόγο τους. Μην εμπιστεύεσαι το αξιώμά σου ή τα λεφτά σου, ούτε την εξουσία, ούτε την ευφυΐα, δε μένει για πάντα. Δεν είσαι πάντα αυτός που νομίζεις ότι θα είσαι, τίποτα δεν κρατάει πάντα".

Όταν πρωτοέπεσε στην αντίληψή μου μερικούς μήνες πριν αυτή η ανάρτηση, ομολογώ ότι με άγγιξε αληθινά. Και πώς όχι, δεδομένου του διδακτικού χαρακτήρα της σε μια υποτίθεται εξομολόγηση του Arnie για την αθέτηση της υπόσχεσης ξενοδοχείου που κοσμεί το άλλοτε σφριγηλό είδωλό του, η οποία του είχε απλόχερα δοθεί όσο ήταν ακόμη κυβερνήτης της Καλιφόρνιας ότι μπορεί να φιλοξενηθεί στο ξενοδοχείο οποτεδήποτε χωρίς επιβάρυνση. Ως αποτέλεσμα αυτής, όμως, της «αφιλότιμης» αντιμετώπισης επέλεξε να διαμαρτυρηθεί κατ΄ αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με τη συγκινητική ανάρτηση.

Προς απογοήτευσή μου, ωστόσο, διάβασα αυτές τις μέρες ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για άλλο ένα κοινό «hoax». Για μια, δηλαδή, κατά τ΄ άλλα πειστική, στην ουσία όμως ψευδή είδηση, απ΄ αυτές που συχνά πλέον κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και για τους δικούς τους λόγους θέλουν να δημιουργούν πλάνες στους αναγνώστες. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ανθρώπινη ιστορία. Την ψηφιακή εποχή της υπερπληροφόρησης και της ηλεκτρονικής δικτύωσης, εντούτοις, διευκολύνονται μάλλον αυτές οι πρακτικές.

post-truth: κατάσταση κατά την οποία τα αντικειμενικά γεγονότα έχουν μικρότερη επιρροή στον σχηματισμό της κοινής γνώμης από ό,τι η επίκληση στο συναίσθημα ή στις προσωπικές πεποιθήσεις. Πρόκειται για το ελεύθερα στα ελληνικά μεταφρασμένο λήμμα του έγκυρου βρετανικού λεξικού της Οξφόρδης το οποίο η συντακτική του ομάδα επέλεξε ως λέξη της χρονιάς για το 2016. Σύμφωνα με τον Guardian η χρήση του όρου αυξήθηκε το 2016 κατά 2000% συγκριτικά με το 2015 και σχετίστηκε κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, με το Brexit και τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος του λεξικού, Casper Grathwohl, είχε κάνει τότε μάλιστα την εκτίμηση ότι δε θα ήταν έκπληξη αν η «μετα-αλήθεια», όπως συχνά αποδίδεται στα ελληνικά, αναδειχθεί σε «καθοριστική λέξη της εποχής μας».

Πόσο δίκιο είχε! Μην πας μακριά παρά δες τους συνήθεις πλέον «ψεκασμένους» ή την πρόσφατη κωμικοτραγική περίπτωση Σώρρα, για να περιοριστώ στα εντός της Ελλάδας και να μην αναφέρω τους υποστηριχτές της «θεωρίας» ότι η Γη είναι επίπεδη! Οι ερευνητές αποδίδουν την επιτυχία των ψευδών ή αβάσιμων, όπως θέλεις πες τες, πληροφοριών στο ότι καταφέρνουν να αγγίξουν τη μεροληψία μας και τελευταία έρχονται να συμπληρώσουν ότι ίσως η απροθυμία μας να σκεφτούμε, να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε, μπορεί να είναι το κλειδί της επιτυχίας τους. 

Για τον ένα ή άλλο λόγο οι ψευδείς ειδήσεις, τα «fake news» είναι σύνηθες στις μέρες μας γεγονός και όχι άδικα αποτελούν συχνά θέμα συζήτησης σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης του ακροατηρίου για καλύτερη διασταύρωση των πηγών κτλ. Και μ' όλα αυτά θα μας περίμενε ίσως τελικά κανείς πιο υποψιασμένους, πιο κριτικούς. Πράγμα όμως όχι απλό. Κι αν το ότι μπορεί να πέσει κανείς θύμα απάτης ενός ακίνδυνου καλοφτιαγμένου «hoax» είναι απλά εκνευριστικό, η επιστράτευση τέτοιων πρακτικών από κει και σε τέτοια έκταση που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, προκαλεί οργουελικής διάστασης ανησυχία για το δημοκρατικό έλλειμμα και την ελευθερία. Μα τι εννοώ;

Εδώ και κάποιους μήνες έχουμε «βομβαρδιστεί» με την είδηση για την επίθεση που σημειώθηκε τον Απρίλιο στην πόλη Ντούμα της Συρίας, κατά την οποία σύμφωνα με τα περισσότερα διεθνή μέσα ενημέρωσης έγινε χρήση άκρως απαράδεκτων νευροπαραλυτικών ουσιών από τις συριακές δυνάμεις. Εικόνες φρικτές που όμως από μόνες τους δεν αρκούν για να τεκμαρθεί η θανατηφόρος αιτία κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Κοντά σ΄ αυτή την είδηση «έπαιξε» επίσης πολύ η υπόθεση της δηλητηρίασης του Ρώσου διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ στη νότια Αγγλία, με τη βεβαιότητα πάντα ότι πρόκειται για ρωσική εμπλοκή.

Και στις δυο περιπτώσεις, το όλο κλίμα που είχε επιμελώς δημιουργηθεί ήταν ικανό να δικαιολογήσει τις μετέπειτα στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα ως αντίποινα. Στον απόηχό τους σήμερα έρχεται ο αντισυμβατικός Άρης Χατζηστεφάνου με μια επέμβαση να επιστήσει την προσοχή μας στην ανακοίνωση του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων ότι τελικά δε βρέθηκαν αποδείξεις για χρήση νευροπαραλυτικού αερίου κατά την εν λόγω επίθεση. Καθώς επίσης ότι οι βρετανικές αρχές εντόπισαν και νέα θύματα, άσχετα μεταξύ τους, της ίδιας νευροτοξίνης της υπόθεσης δηλητηρίασης του Ρώσου διπλού πράκτορα, αφήνοντας πολλά εύλογα ερωτήματα αναπάντητα.

Και με το δίκιο του αναρωτιέται: «Παρά το γεγονός ότι οι δύο περιπτώσεις δε σχετίζονται, είναι ενδεικτικές της ευκολίας με την οποία διεθνή και ελληνικά μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο τις θέσεις δυτικών κυβερνήσεων, με τις οποίες δικαιολογούνται στρατιωτικές επεμβάσεις και κλιμάκωση του διπλωματικού πολέμου εναντίον χωρών που δε συνεργάζονται μαζί τους».

Φαίνεται πως η Δύση που αρέσκεται να καυχιέται για την πίστη της στον ορθολογισμό, προτιμάει πλέον στο βωμό των συμφερόντων να παρουσιάζει την πραγματικότητα κατά το δοκούν. Είναι γνωστό ότι η Δημοκρατία είναι δύσκολο άθλημα, αλλά μ΄ αυτά κι αυτά γίνεται σαφές ότι τελευταία τίθενται επιπλέον δυσχέρειες στην άσκησή του. Δε μένει πια στον κάθε πραγματικό δημοκράτη παρά να προσπαθεί να διατηρείται σε εγρήγορση!

Πηγή: www.emprosnet.gr

Welcome to America.

Αφορμή συχνά οι άτσαλοι πολιτικοί χειρισμοί, τα αιτήματά τους τις περισσότερες φορές όχι άδικα, βασική αιτία η προφανής αδυναμία της πολιτικής τάξης για ουσιαστική λύση των προβλημάτων, σφάλμα τους αδικαιολόγητο να τρώνε κουτόχορτο αντ' αυτού, σε κάθε περίπτωση ως αποτέλεσμα συμπεριφορές άκρως ανησυχητικές: εθνικισμός που δεν έχει καμία σχέση με έναν καλώς εννοούμενο πατριωτισμό, ξενοφοβία, φασισμός της μη αποδοχής του διαφορετικού χρώματος, της απόψεως και πάει λέγοντας! Κανένας από δαύτους δεν έκανε ιστορικά και δεν πρόκειται ποτέ να κάνει καμιά θυσία για να υπερασπίσει πραγματικά τη χώρα του, τους συμπολίτες του από επιβουλές, τη στιγμή που δεν αντιτίθεται στα μικρά, καθημερινά κι αυτονόητα. Δεν είναι πλασμένος για κανένα μεγάλο σκοπό αυτός που αγαπά τη γοργόνα του μύθου και τους ήρωες με περικεφαλαίες, αλλά μισεί το συνάνθρωπό του! Πριν λίγες μέρες η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και ένα εξώφυλλο έρχεται να αποτυπώσει με τον πιο εύστοχο τρόπο την απανθρωπιά του "προηγμένου" μας δυτικού πολιτισμού...

Το συγκλονιστικό εξώφυλλο του περιοδικού TIME που ξεμπροστιάζει τη μεταναστευτική πολιτική του Τραμπ. Σε ένα κατακόκκινο φόντο, τοποθέτησε τη μικρούλα από την Ονδούρα, την οποία σταμάτησαν μαζί με τη μητέρα της στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού οι σκληρές αμερικανικές δυνάμεις επιβολής, που ύστερα από τις κυβερνητικές εντολές, έχουν χωρίσει από τον Απρίλιο του 2018 περισσότερους από 2.000 παράνομους μετανάστες από τα ανήλικα παιδιά τους. Πηγή: Protagon.gr

Απ΄ το ναυάγιο των Αντικυθήρων στην Αγγειοθήκη Μονάχου

Πόσες φορές δεν με συνεπήραν παιδί ακόμα οι εξερευνήσεις του σε κόσμους δύσβατους κάτω στο βυθό της θάλασσας; Κι έπειτα όντας τόσο εμπνευσμένος, πόσες ώρες δεν πέρασα με τη μάσκα θαλάσσης κολλημένη στο πρόσωπο να εξερευνώ με τη σειρά μου τα κρυστάλλινα νερά των ακρογιαλιών της Καβάλας, εκεί όπου είχα την τύχη να παραθερίζουμε κάθε καλοκαίρι;

Έπρεπε, βέβαια, να περάσουν πολλά χρόνια για να φτάσω να καταδυθώ όπως εκείνος και αφού μάθω να ρυθμίζω την πλευστότητά μου, να δοκιμάσω τελικά την απίστευτη αίσθηση του να αιωρείσαι στο βυθό. Δεν ξέρω αν είχα πολλούς παιδικούς ήρωες. Ένας πάντως ήταν σίγουρα ο διάσημος Γάλλος ωκεανογράφος, εξερευνητής, συγγραφέας, φωτογράφος, κινηματογραφιστής, μα πάνω απ΄ όλα παθιασμένος φυσιολάτρης Jacques-Yves Cousteau.

Εγώ ο ίδιος κατά την υποβρύχια αναζήτηση του πολύτιμου ευρήματος υπό τις οδηγίες του θαλασσόλυκου Κουστώ!

Κάποτε δε η σαγήνη του υδάτινου κόσμου που μου προκαλούσαν πάντα τα ντοκιμαντέρ του, συνάντησε με αριστοτεχνικό τρόπο τη φιλομάθειά μου, πετυχαίνοντας διάνα τον πάντα εκπαιδευτικό σκοπό του δημιουργού. Ήταν τότε που μέσα από την ερωτική φωνή της Μελίνας Μερκούρη γίνεται για πρώτη μου φορά λόγος για έναν αρχαίο μηχανισμό, θραύσματα του οποίου ανασύρονται από ένα ναυάγιο κοντά στο νησάκι των Αντικυθήρων, όπως σχετικά πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ „The Cousteau Odyssey - Diving For Roman Plunder“ (1980).

Και μπορεί μεν κατά την εποχή της μαγνητοσκόπησης να μην ήταν ακόμη γνωστά όλα τα εντυπωσιακά που οι επιστήμονες έχουν μέχρι σήμερα ανακαλύψει πως ήταν σε θέση να κάνει αυτός ο μηχανικός υπολογιστής, αλλά δεν ήταν δα και λίγο να ακούς τότε για ένα μηχανισμό αρχαίας τεχνολογίας, gadget με σημερινούς όρους, με οδοντωτούς τροχούς συνεργαζόμενους έτσι ώστε να κινούν κατά πάσα πιθανότητα πολλαπλούς δείκτες για διάφορες αστρονομικές και ημερολογιακές ενδείξεις σε καντράν, συνοδευόμενο μάλιστα από οδηγίες χρήσεως! Και πώς δουλεύουν όλα αυτά; Και τι γνώσεις μπορεί να είχαν οι μακρινοί εκείνοι δημιουργοί; Και πώς μπόρεσαν να τα κατασκευάσουν; Υπήρχε όντως τότε τόσο προηγμένη τεχνολογία; Πολλές ερωτήσεις ψάχνοντας απαντήσεις…

Σήμερα αν και πολλά έχουν αποκρυπτογραφηθεί, σε τίποτα, θαρρώ, δε στερείται της αρχικής μαγείας του και, σε κάθε περίπτωση, της ανάγκης για βοήθεια στην αποκρυπτογράφησή του. Και τι πιο ιδανικό απ΄ το να το κάνει αυτό ένας επιστήμονας που ορμώμενος από μεράκι έφτασε τελικά να ανακατασκευάσει τον αρχαίο εκείνο υπολογιστή!

Για καλή μας τύχει βρίσκεται στο Μόναχο και με πρωτοβουλία της εδώ Λέσχης Ελλήνων Επιστημόνων θα μας δώσει μια σχετική διάλεξη, με παράλληλη επίδειξη του πιστού αντιγράφου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της φετινής Ελληνοβαυαρικής Πολιτιστικής Ημέρας. Μην χάσετε, λοιπόν, το Δρ. Μάρκο Σκουλάτο στις 10 Ιουλίου στις 7μ.μ. στην Αγγειοθήκη Μονάχου!

Η ελληνική «νεομετανάστευση»

Η λεγόμενη ελληνική «νεομετανάστευση» έχει σίγουρα πολλές όψεις. Την εντύπωσή μας αυτή ήρθαν να συμπληρώσουν με πιο λεπτομερή στατιστικά στοιχεία και επισημάνσεις οι εισηγητές κκ. Βασίλης Τσιάνος και Ανδρέας Γκολφινόπουλος στην εκδήλωση της Λέσχης Ελλήνων Επιστημόνων της περασμένης Παρασκευής. Κι αν τα νούμερα φάνταζαν ψυχρά από ένα σημείο και μετά, ζωντάνεψαν στα πρόσωπα πραγματικών πρωταγωνιστών του φαινομένου που τυχαίνει να ανήκουν ταυτόχρονα στους πρωταγωνιστές του θεατρικού ντοκιμαντέρ „Hellas München“, της Κατερίνας Σόφτση και του Άγγελου Γεωργιάδη δηλαδή. 

Άποψη από το χώρο της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας όπου πραγματοποιήθηκε η εν λόγω εκδήλωση.

Και τώρα που έσβησαν τα φώτα και τελείωσαν οι κουβέντες, τι; Νέοι άνθρωποι θα συνεχίσουν, βεβαίως, να παίρνουν το δρόμο του εξωτερικού σε αναζήτηση καλύτερων προοπτικών, γεγονός απολύτως θεμιτό που συνέβαινε παντού και πάντα και ευτυχώς η ελεύθερη διακίνηση των πολιτών εντός Ε.Ε. διευκολύνει. Αν θέλουμε όμως να είμαστε συνεπείς, δε θα πρέπει να αποσιωπούμε και το έλλειμμα ταλαντούχων ανθρώπων ως αποτέλεσμα της έντονης μεταναστευτικής ροής από τη χώρα προέλευσης, εν προκειμένω της Ελλάδας σε αντιδιαστολή με τη Γερμανία. 

Δεχόμενος πάντως το επιχείρημα του δυνητικού οφέλους μέσα από τις πολύτιμες εμπειρίες των απόδημων που είτε κάποτε ενδεχομένως επαναπατριστούν ή, ακόμη πιο σημαντικό, διατηρήσουν άμεσα ουσιαστικές επαφές με την πατρίδα, αισιοδοξώ και προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση αξίζει να επισημανθούν προτάσεις όπως αυτή ενός εκ των εισηγητών, του υποψήφιου διδάκτορα κ. Γκολφινόπουλου, για τις «Γέφυρες Γνώσεις και Συνεργασίας». Κάθε ενδιαφερόμενος «νεομετανάστης» μπορεί να μάθει περισσότερα εδώ.

Idiot και το μεγαλείο της αυταπάρνησης

Στην Αρχαία Ελλάδα αυτός που ιδιώτευε, που ζούσε κατ΄ ιδίαν, ο μη αναμιγνυόμενος στα δημόσια πράγματα προς το συλλογικό όφελος, ο μη έχων πολιτικήν αρχήν δηλωνόταν απαξιωτικά με τον όρο ιδιώτης. Ξεχωρίζει στον Επιτάφιο του Θουκυδίδη η σχετική επισήμανση για υποχρεωτική συμμετοχή του πολίτη στα κοινά: «μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν».

Κατά την ελληνιστική περίοδο, ο όρος έφτασε σταδιακά να δηλώνει επίσης την έλλειψη αγωγής, ανατροφής, παιδείας. Μ΄ αυτή την έννοια άρχισε να χρησιμοποιείται κατά τα μεσαιωνικά χρόνια ως υποτιμητική προσφώνηση, κοινώς ως βρισιά. Προφανώς, με την ίδια σημασία, δηλαδή του ανόητου, του μωρού, υιοθετήθηκε ο όρος στα αγγλοσαξονικά: idiot: ηλίθιος, βλάκας, ανόητος.

Η γλώσσα κρύβει μέσα της, λοιπόν, μεγάλο πλούτο κι ας μη μας είναι πάντα γνωστός. Υποθέτω ότι και στην πλειοψηφία των φυσικών ομιλητών της αγγλικής του 18ου και 19ου αιώνα δεν ήταν απαραιτήτως γνωστή η ετυμολογία της παραπάνω κοινώς χρησιμοποιούμενης λέξης. Σε μια ευγενική και ανήσυχη ψυχή της εποχής φαίνεται, εντούτοις, πως όχι μόνο ήταν σαφής αλλά αποτέλεσε και γνώμονα βάσει του οποίου χαράχτηκε η ζωή της. Μη ιδιωτεύοντας. Όχι, αρνούμενη να συμβιβαστεί με τα άφθονα μέσα που είχε στη διάθεσή της και το ασφαλές περιβάλλον στο οποίο ήταν σίγουρα προδιαγεγραμμένη μια φιλήσυχη και «επιτυχημένη» πορεία όπως θα άρμοζε σε ένα Βρετανό αξιωματούχο της εποχής. Αντ΄ αυτού επηρεασμένη από τα προτάγματα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης να αγανακτεί με την καταπίεση των λαών.

Τι να πει κανείς για το Λόρδο Τζωρτζ Γκόρντον Μπάιρον ή απλά Λόρδο Βύρωνα, όπως μας είναι περισσότερο γνωστός ο μέγας Φιλέλληνας ποιητής; Πλήθος πηγών μπορεί να διαφωτίσουν καλύτερα όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για το ρομαντικό ποιητή που άφησε κυριολεκτικά την πνοή του συμπαραστεκόμενος τους ξεσηκωμένους για ελευθερία υπόδουλους Έλληνες του Βαλκανικού Νότου. Ως αφετηρία αυτής της αναζήτησης μπορώ ενδεικτικά μόνο να προτείνω ένα παλιομοδίτικο, μεστό πληροφοριών όμως και δεόντως ατμοσφαιρικό, σχετικά σύντομο βίντεο που ανακάλυψα στο αρχείο της ΕΡΤ.

Την επαύριον της εθνικής επετείου της επανάστασης του 1821, αυτής που στάθηκε δυνατή χάριν της δράσης ανιδιοτελών μορφών και αυτή που πανηγυρικά εορτάστηκε με παρελάσεις και επίσημα διαγγέλματα στην ελληνική επικράτεια και τη διασπορά, θα παραθέσω εδώ μόνο αποσπασματικά και σε ελεύθερη μετάφραση στίχους αυτού που αποτέλεσε έξοχο υπόδειγμα αυταπάρνησης, μην παύοντας ποτέ να εμπνέει. Θα ΄διναν άραγε οι σημερινοί Έλληνες την ψυχή τους για την πατρίδα;

Όμως έζησα και δεν έζησα μάταια.

Ίσως χαθεί η δύναμη απ΄ το μυαλό μου, η φωτιά απ΄ το αίμα μου.

Και πανίσχυρος πόνος μπορεί να καταβάλει τη φύση μου.

Κάτι όμως μέσα μου θα νικήσει το μαρτύριο και το χρόνο.

Και θα αναπνέει ακόμα και μετά το θάνατό μου…

Τζωρτζ Γκόρντον Μπάιρον

«Η Ελλάς ευγνωμονούσα το Βύρωνα», το άγαλμα που κοσμεί κεντρική πλατεία του Δήμου Βύρωνα

© https://goo.gl/GRrr6B

Ζει ο Μεγαλέξανδρος;

Μπορεί αλήθεια κάποιος σήμερα να θεωρεί τον εαυτό του απόγονο ανθρώπων που ΄ζησαν πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια; Αν έχει κάποια βάση το ερώτημα, τότε θαρρώ δεν μπορεί να αναφέρεται παρά σε μια συγγένεια πολιτισμική. Και τι άλλο παρά η γλώσσα ως κατεξοχήν φορέας έκφρασης του εκάστοτε πολιτισμού, της νοοτροπίας, του πώς γίνεται αντιληπτός ο κόσμος γύρω.

Ο μύθος θέλει την αδερφή του Μεγαλέξανδρου ονόματι Θεσσαλονίκη γοργόνα, απ’ τη μέση και κάτω ψάρι κι απ’ τη μέση και πάνω πανέμορφη γυμνόστηθη γυναίκα, να ρωτά απεγνωσμένα τους ναυτικούς που συναντά στο διάβα της, αν ζει ακόμη ο βασιλιάς. Ταξίδια της φαντασίας με φέρνουν κι εμένα μπρος της να απαντώ με θάρρος στο ερώτημά της ότι ζει και βασιλεύει, ικανοποιώντας την και γλιτώνοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο από τη μανία της. Χωρίς όμως να της έχω διευκρινίσει ότι δεν εννοώ τη φυσική του παρουσία αλλά τον πολιτισμό που θέλησε με τη σπάθα του να μεταλαμπαδεύσει στα πέρατα της γης. Και τα λεγόμενά μου να ηχούν ίδια με τότε, αρθρώνοντας λέξεις όπως «θάλασσα» ή «ουρανός». Αποκαλώντας τον πατέρα του «Φίλιππο» ή τη μάνα του «Ολυμπιάδα». Για να μην πω για τον τρανό δάσκαλό του τον «Αριστοτέλη». Καθεμία, μαζί με την ετυμολογία της, γεννά στο νου συνειρμικά τόσες ιδέες. 

Η γοργόνα σε λαϊκή αναπαράσταση 

© http://tovaltino.blogspot.de/2010/10/blog-post_343.html

Τέτοια ταξίδια είναι καταδικασμένα δυστυχώς να κρατούν λίγο κι έτσι προσγειώνομαι κάποια στιγμή απότομα στην πραγματικότητα. Στο σήμερα που μπορεί να στερείται μυθικών μορφών και περιπετειών, αλλά μπορεί να προσφέρει ωστόσο πλούσιο διαφωτιστικό υλικό ως αποτέλεσμα επιμελούς επιστημονικής έρευνας για το μακρινό εκείνο παρελθόν σε όποιον έχει την όρεξη να το γνωρίσει. Τι θα πει να έχει όρεξη; Τι στο καλό, τέτοιου είδους κληρονομιά πρέπει να είσαι σε θέση να την εκτιμήσεις!

Προσγείωση σε ένα σήμερα που με βρίσκει μακριά από τα πάτρια εδάφη της Μακεδονίας. Εκεί όπου είχαν εγκατασταθεί πρόσφυγες οι παππούδες μου. Στους Φιλίππους Καβάλας με το αρχαίο θέατρο και το σύνολο του αρχαιολογικού χώρου που μεν πλέον φιγουράρουν στο λαμπερό κατάλογο των μνημείων παγκοσμίου κληρονομιάς της UNESCO, αλλά εκεί έπαιζα εγώ μικρός ώρες ατελείωτες. 

Μακριά από κει, λοιπόν, στο εξωτερικό όπου στο άκουσμα του ονόματος «Μακεδονία» καταλαβαίνουν οι ξένοι συνομιλητές μου μια γείτονα χώρα δημιουργώντας μια σύγχυση. Φταίνε, αλήθεια, αυτοί; Είναι ανιστόρητοι; ΄Η μήπως η άρχουσα τάξη της πατρίδας μου που άφησε μια αυθαιρεσία να παγιωθεί; Απ΄ όταν ο ισχυρός ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Τίτο προέβη στη συγκεκριμένη ονοματοδοσία της περιοχής επιβουλευόμενος την έξοδο προς τη θάλασσα νοτίως. Δημιουργώντας όμως ταυτόχρονα κατ΄ αυτό τον τρόπο μια πλαστή μεν αλλά ικανή να τους εμπνεύσει εθνική συνείδηση στον εκεί πληθυσμό. Για την οποία με κιτς κινήσεις προσπαθούν να πείσουν γεννώντας ερωτήματα για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η εθνικιστική παραφωνία. Σε αλυτρωτισμούς;

Και τώρα; Οδηγούν εθνικιστικοί παροξυσμοί κι από μέρους μας κάπου; Το πολύ-πολύ να βρεθούν καλοθελητές λαϊκιστές έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελός τους, για ακόμη μια φορά. Θαρρώ πως καλύτερος σύμβουλος είναι η σύνεση και η ψυχραιμία. Είναι σαφές ότι πρόκειται πλέον για θέμα που χρήζει επιδέξιων διπλωματικών χειρισμών αν είναι επιθυμητή η επίτευξη ενός έντιμου συμβιβασμού. Συμβιβασμού που δεν ξεπουλά την πολιτιστική μας κληρονομιά. Μα γιατί τάχα να θέλουμε να προβούμε σε έναν τέτοιο; Μήπως γιατί η επιδίωξη μιας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή θα είναι προς όφελός μας; Αξιοποιώντας την ευκαιρία να αναδειχθούμε ρυθμιστικός παράγοντας που πρωτοστατεί σε αυτό το στρατηγικής σημασίας σταυροδρόμι; 

Όλα αυτά ακούγονται ρομαντικά; Δε νομίζω. Εκτός πραγματικότητας είναι όλοι όσοι καμώμενοι τους «υπερπατριώτες» προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν. Όσο για ρομαντισμό, θα προτιμήσω αυτόν από τον οποίο σίγουρα διαποτιζόταν ο μέγας στρατηλάτης για το κατόρθωμά του: ένα αρμονικό πολύχρωμο ανθρώπινο μωσαϊκό στην επικράτειά του!

«Η γαλέρα και η γοργόνα» των Χρ. Γ. Παπαδόπουλος, Δ. Μαρκατόπουλος, Γ. Χριστοδούλου, ένας από τους πιο αγαπημένους και πετυχημένους τρόπους να ταξιδεύουμε μουσικά το μικρό μας Χάρη Λέοντα!

Ευχές για μια νέα χρονιά όχι απλά σαν πυροτέχνημα

Σήμερα πρώτη μέρα του 2018. Ναι, επιτέλους ήρθε! Η υποδοχή του προετοιμάστηκε δεόντως και αποκορυφώθηκε βεβαίως-βεβαίως τα μεσάνυχτα από την 31^η Δεκέμβρη προς την 1^η Ιανουαρίου. Και κατά το αστείο που λέγαμε κάποτε «όπως σου μπει η χρονιά, έτσι θα σου πάει», τότε είναι που οι φιέστες και τα πανηγύρια πήραν και ΄δωσαν έτσι ώστε να είναι τουλάχιστον αντάξια των προσδοκιών για τα μελλούμενα. Με ένταση. Με πολλή ένταση. Τόση που γίνεται εκκωφαντική φασαρία. Κρότοι τρομακτικοί. Υποψιαζόμενος ότι κάπως έτσι θα πρέπει να το βίωσαν κι οι έρμοι οι μετανάστες από τις εμπόλεμες περιοχές που τράπηκαν σε φυγή.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, ο λόγος για «τα εκθαμβωτικά πυροτεχνήματα που ζωγράφισαν με τόση μαγεία στον ουρανό τα όνειρά μας για τη νέα χρονιά», κι άλλα τέτοια αφελή για να δικαιολογήσουν το ότι ο καθένας, που καταπιεζόμενος μια ολόκληρη χρονιά, λέει, είχε την ευκαιρία να ξεδώσει. Μαθαίνοντας μάλιστα την επικίνδυνη πυρομανία και στα παιδιά του ως παιχνίδι. Αδιαφορώντας για την περιβαλλοντική ρύπανση. Κάνοντας ολόκληρη την πόλη ένα σκουπιδότοπο, μέχρι οι υπηρεσίες καθαρισμού καταφέρουν με κόπο να απομακρύνουν τα απομεινάρια, για τις οποίες υπηρεσίες, υπόψιν, όλοι οι πολίτες φορολογούνται. Και κυρίως πιστεύοντας ότι κατ΄ αυτόν το σπάταλο τρόπο σηματοδοτείται ένα ευοίωνο μέλλον!

Τα απομεινάρια των πρωτοχρονιάτικων πυροτεχνημάτων σε ένα δρόμο του Αμβούργου, © www.focus.de

Εγώ θα ευχηθώ καλύτερα η νέα χρονιά μόνο με πυροτεχνήματα να μη μοιάζει, σημαίνοντας εφήμερη διασκέδαση, σπατάλη και ενέργειες χάριν εντυπωσιασμού, αλλά αντιθέτως να είναι η αρχή μιας περισσότερο δημιουργικής περιόδου ως αποτέλεσμα πνευματικής αναζήτησης, ειλικρινούς μετάνοιας για λάθη (μόνο οι αδρανείς δεν κάνουν τέτοια), έμπρακτης αλληλεγγύης, όρεξης για δράση. Εξάλλου αν πρόκειται να ξοδευτείς εγκαινιάζοντας τη νέα χρονιά, υπάρχουν σίγουρα άλλοι τρόποι ικανοί να υποσχεθούν κάτι πιο αισιόδοξο. Ενδεικτικά δες εδώ!

«Ψωμί αντί πυροτεχνημάτων - το μεν στηρίζει, τα δε διασκεδάζουν απλά», σύνθημα φιλανθρωπικής καμπάνιας της Ευαγγελικής Εκκλησίας

Και για τους λάτρεις της στατιστικής, να μερικά ενδιαφέροντα σχετικά στοιχεία:

• την 1 Ιανουαρίου το 2017 σημειώθηκε σε μεγάλες γερμανικές πόλεις μια υπέρβαση της συγκέντρωσης των αιωρούμενων μικροσωματιδίων μέχρι και δέκα φορές πάνω από τη μέγιστη επιτρεπόμενη τιμή (πηγή)
• το ποσό που δαπανήθηκε από τους Γερμανούς για τα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς το 2017 εκτιμάται γύρω στα 137 εκατομμύρια ευρώ (πηγή)
• την πρώτη μέρα του 2017, οι εργαζόμενοι στην υπηρεσία οδοκαθαρισμού της πόλης του Μονάχου βρέθηκαν αντιμέτωποι με πάνω από 50 τόνους σκουπιδιών από το προηγούμενο βράδυ (πηγή)