Το κιβώτιο

«Στο "Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου, μία ομάδα 40 ανταρτών αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο με περιεχόμενο πολύτιμο για την έκβαση του Εμφυλίου υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού. Επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας καθώς η πορεία που θα ακολουθούσαν περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τις γραμμές του εχθρού. Τελικά στην φονική διαδρομή αποδεκατίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους όλοι πλην ενός, ο οποίος και παρέδωσε το κιβώτιο. Το κιβώτιο ήταν άδειο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αλλά καιρό τώρα μου έχει δημιουργηθεί η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια φάρσα του μύθου του "Κιβώτιου".

»Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την ιστορική αποστολή να καταλάβει την εξουσία για πρώτη φορά για λογαριασμό της Αριστεράς. Κουβαλούσε μαζί του όλη τη σκευή της ιστορίας της, τις παρακαταθήκες των παλιών αγωνιστών της, την εξωραϊσμένη αυτοεικόνα του σύγχρονου συντρόφου, το αίσθημα ηθικής υπεροχής που εμπότιζε τα κύτταρα κάθε αριστερού. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του παραδόθηκε ένα μυθικής αξίας κιβώτιο.

[...]

»Η μια μετά την άλλη οι διαψεύσεις άρχισαν να σκάνε με κρότο. Η πρώτη δουλειά του αριστερού νικητή των εκλογών ήταν να συμμαχήσει με τους πιο δεξιούς των δεξιών. Στη συνέχεια υπέγραψε ένα κατάδικό του Μνημόνιο, άρχισε να καλοδέχεται τους τροϊκανούς με άλλο όνομα στο Χίλτον, ξέχασε τα περί γερμανικών οφειλών, έγινε ο καλύτερος φίλος της Μέρκελ, διόγκωσε τη φορολογία σε εξοντωτικά επίπεδα, μείωσε κι άλλο το εισόδημα, αύξησε την πραγματική ανεργία, έστησε τη δική του διαπλοκή, συνέχισε απαράλλαχτο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των προδοτών, ξεπούλησε τις τράπεζες στα ξένα funds, εκλιπάρησε για μια μικρή ελάφρυνση του χρέους. Εκανε τα ίδια πράγματα, πολύ ακριβότερα. Για κερασάκι έκανε και αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ οι δεξιοί, να υποθηκεύσει τον δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια.

»Έχανε φέτα-φέτα τον ιδεολογικό του κορμό, αλλά πάλι λες, υποχρεώθηκε από τον οικονομικό εκβιασμό. Βλέπεις όμως και από την άλλη να στέλνουν τα ΜΑΤ που θα καταργούσαν εναντίον συνταξιούχων, να έχουν οχυρωθεί σιδερόφραχτοι μέσα στο Μαξίμου, να κάνουν πολυέξοδα ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο που θα πουλούσαν, να έχουν ανοίξει νέες χειρότερες Αμυγδαλέζες, να σκηνοθετούν εθνικολαϊκιστικές φιέστες που δεν είχαμε δει ποτέ επί Δεξιάς, να έχουν στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία από τον Σαμαρά, να υπάρχει ένας υπουργός μόνιμα ντυμένος αξιωματικός, να στήνουν φάμπρικες με χρυσαυγίτες σαν νέοι Μπαλτάκοι και αναρωτιέσαι, η τρόικα τους υποχρεώνει να τα κάνουν κι αυτά;

»Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους του πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν, ένα άδειο πουκάμισο. Λίγοι απογοητευμένοι οπαδοί, κάτι κουρασμένα στελέχη, σύντροφοι που καθημερινά λιγοστεύουν, αραιώνουν, αποδεκατίζονται. Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς;

»Φαντάζομαι μια εικόνα σε έναν αόριστο μέλλοντα, τον αρχηγό αποκομμένο από την πολιτική μήτρα που τον γέννησε, χωρίς ιδεολογική πατρίδα, τελευταίο εναπομείναντα της περιπέτειας, να σέρνει μόνος τα κουρασμένα του βήματα και εκείνο το κιβώτιο που έπρεπε να παραδώσει. Ο άγνωστός του αριστερός ανακριτής να τον ρωτά, τελικά τι διαφορά είχες από τους αντιπάλους σου; Και το ανοιγμένο κιβώτιο να χάσκει απειλητικό και να έχει μέσα μια γραβάτα». 

Εδώ για ακόμη μια φορά αποδεικνύει ο Ανδρέας Πετρουλάκης πως εκτός από πετυχημένες γελοιογραφίες, αρθρώνει και ευστοχότατο λόγο και για κακή μας τύχη έχει εν προκειμένω πολύ δίκιο! Το ερώτημα είναι, βέβαια, τι πρέσβευε πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν οι συγκυρίες τον φέρουν στην εξουσία και κατά πόσο είχε επεξεργασμένο λόγο και πρόγραμμα προς την κατεύθυνση αυτή. Είχε αριστεροσύνη εκφρασμένη σε κοινωνιοκεντρικές επιλογές, επιλογές με έμφαση στην παιδεία και την κοινωνική μέριμνα για τους μη προνομιούχους; Χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και συντεχνιακές στρεβλώσεις; Πολιτικές προτεραιότητες και επιδιώξεις που για την επίτευξή τους δε χρειάζεται να σκοντάψεις στο οικονομικό κόστος, όπως π.χ. την προαγωγή της αριστείας που μάλλον με συμβολικές κινήσεις επιτυγχάνεται; Μα, τι λέω; Η αριστεία κατάντησε ρετσινιά... 

Όσο για το βιβλίο για το οποίο γίνεται λόγος, μόλις αυτό το καλοκαίρι έπεσε στα χέρια μου αυτό το διαμαντάκι της νεοελληνικής λογοτεχνίας! Συναρπαστική μυθοπλασία σε αιματοβαμμένο ιστορικό πλαίσιο. Ο συγγραφέας, ο ίδιος αριστερός, θαρρείς πως στο έργο καυτηριάζει έναν αγώνα που ενώ μεν ξεκίνησε με όραμα, στην πορεία κατέληξε με χιλιάδες θύματα από κάθε πλευρά και στη μέση μια ρημαγμένη χώρα, έτσι που αναρρωτιέται για τη ματαιότητα όλου αυτού. 

Σχεδόν σαράντα χρόνια πριν, όταν η εμπειρία του Εμφυλίου ήταν πιο νωπή κι ένας ειλικρινής απολογισμός των γεγονότων ενδεχομένως πιο δύσκολος, ο Αλεξάνδρου το τόλμησε. Σήμερα κι ενώ όλα πλέον συνηγορούν στο ότι οι ιδεολογίες πέθαναν και τη θέση τους για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να πάρουν ιδέες ελεύθερες, ο Τσίπρας ζει με τις δικές του ψευδαισθήσεις και προτιμά για τους δικούς τους μικροκομματικούς λόγους τη γλώσσα της διχόνοιας.