Ίσως ειπώθηκε την περασμένη χρονιά περισσότερο από κάθε άλλη λέξη, λήφθηκε σοβαρά υπόψη σε πολιτικοοικονομικούς υπολογισμούς, επηρέασε έντονα με τον έναν ή άλλο τρόπο κοινωνίες, αποτέλεσε γενικώς κεντρικό θέμα σε διεθνές επίπεδο... τι είναι; Έχοντας κάνει τον απολογισμό της, η «Εταιρεία για τη γερμανική γλώσσα» αποφάνθηκε και η απόφασή της μάλλον δεν εκπλήσσει αν σταθεί κανείς να αναλογιστεί πόσο συχνά άκουσε, διάβασε, αντίκρισε, εκ του ασφαλούς ή όχι, αυτούς τους οποίους περιγράφει. Όλα αυτά μια λέξη... Μα δεν πρόκειται για καμιά άλλη παρά για τους «πρόσφυγες»!
«Aγαπώ τη θάλασσα. Και μόνο αυτή η αίσθηση του γαλάζιου, μου δημιουργεί απερίγραπτα συναισθήματα... Ωστόσο, αυτό έχει αλλάξει, από τότε που λαμβάνουμε καθημερινά φωτογραφίες με πτώματα παιδιών στις ελληνικές ακτές. Δεν αντέχονται πλέον αυτές οι σκηνές από την πατρίδα μας. Βλέποντάς τες μου έρχονται στο νου τα λόγια του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι, που μίλησε για το πρόσωπο του τέρατος και τον φόβο μήπως το συνηθίσουμε», διάβαζα πριν λίγες μέρες στο editorial της τελευταίας έκδοσης του περιοδικού «Δραχμή» και ένιωσα τόσο εύστοχα να εκφράζεται το πόσο μας έχει επηρεάσει το δράμα αυτών των κακόμοιρων.
Το 2015 σημειώθηκε αναμφισβήτητα αποκορύφωμα μιας μεταναστευτικής κρίσης ανθρώπων σε αναζήτηση ασφάλειας για τη ζωή τους και καλύτερων ευκαιριών, εκεί όπου δεν τους 'μέναν πολλές φορές εναλλακτικές. Το δύσκολο ερώτημα είναι τι επιλέγουν αυτοί οι οποίοι έχουν εμφανώς την πολυτέλεια των επιλογών: να αδιαφορήσουν ή να τείνουν χείρα βοηθείας, να σταθούν έναντι εχθρικά ή να καλωσορίσουν, να υψώσουν τείχη προστασίας ή να φιλοξενήσουν; Ξεκινώντας από επιλογές και προτεραιότητες σε προσωπικό για να φτάσουμε σε συλλογικότερο επίπεδο. Και πόσω μάλλον από μέρους εκείνων των οποίων οι όχι και τόσο μακρινοί πρόγονοι ζήσαν προσφυγιά και τέτοια βάσανα. Χωρίς καμιά διάθεση για κριτική, μου έρχεται αναπόφευκτα κατά νου σε αυτές τις περιπτώσεις η γνωστή ρήση του Μάρτιν Νίμελερ «όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα [...]»!
Δεν απογοητεύομαι όμως, μια και ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που προσπαθούν να τον αλλάξουν. Και αν η πρόταση της ιντερνετικής καμπάνιας «για την απονομή του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στους κατοίκους και εθελοντές των νησιών του Αιγαίου που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες και έστειλαν μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που άγγιξε όλο τον πλανήτη», δημιουργεί εύλογα και πολλές επιφυλάξεις, σίγουρα θα την άξιζε την επιβράβευση η πλειοψηφία των προτεινόμενων!
«Aγαπώ τη θάλασσα. Και μόνο αυτή η αίσθηση του γαλάζιου, μου δημιουργεί απερίγραπτα συναισθήματα... Ωστόσο, αυτό έχει αλλάξει, από τότε που λαμβάνουμε καθημερινά φωτογραφίες με πτώματα παιδιών στις ελληνικές ακτές. Δεν αντέχονται πλέον αυτές οι σκηνές από την πατρίδα μας. Βλέποντάς τες μου έρχονται στο νου τα λόγια του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι, που μίλησε για το πρόσωπο του τέρατος και τον φόβο μήπως το συνηθίσουμε», διάβαζα πριν λίγες μέρες στο editorial της τελευταίας έκδοσης του περιοδικού «Δραχμή» και ένιωσα τόσο εύστοχα να εκφράζεται το πόσο μας έχει επηρεάσει το δράμα αυτών των κακόμοιρων.
Το 2015 σημειώθηκε αναμφισβήτητα αποκορύφωμα μιας μεταναστευτικής κρίσης ανθρώπων σε αναζήτηση ασφάλειας για τη ζωή τους και καλύτερων ευκαιριών, εκεί όπου δεν τους 'μέναν πολλές φορές εναλλακτικές. Το δύσκολο ερώτημα είναι τι επιλέγουν αυτοί οι οποίοι έχουν εμφανώς την πολυτέλεια των επιλογών: να αδιαφορήσουν ή να τείνουν χείρα βοηθείας, να σταθούν έναντι εχθρικά ή να καλωσορίσουν, να υψώσουν τείχη προστασίας ή να φιλοξενήσουν; Ξεκινώντας από επιλογές και προτεραιότητες σε προσωπικό για να φτάσουμε σε συλλογικότερο επίπεδο. Και πόσω μάλλον από μέρους εκείνων των οποίων οι όχι και τόσο μακρινοί πρόγονοι ζήσαν προσφυγιά και τέτοια βάσανα. Χωρίς καμιά διάθεση για κριτική, μου έρχεται αναπόφευκτα κατά νου σε αυτές τις περιπτώσεις η γνωστή ρήση του Μάρτιν Νίμελερ «όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα [...]»!
Δεν απογοητεύομαι όμως, μια και ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που προσπαθούν να τον αλλάξουν. Και αν η πρόταση της ιντερνετικής καμπάνιας «για την απονομή του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στους κατοίκους και εθελοντές των νησιών του Αιγαίου που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες και έστειλαν μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που άγγιξε όλο τον πλανήτη», δημιουργεί εύλογα και πολλές επιφυλάξεις, σίγουρα θα την άξιζε την επιβράβευση η πλειοψηφία των προτεινόμενων!
Καλή χρονιά ή καλύτερη για όλους εκείνους που έπρεπε για κακή τους τύχη να μάθουν πώς είναι να μην είναι καλή!
Επισκέπτες - H χριστουγεννιάτικη ελληνική ταινία που συγκινεί Πηγή: www.lifo
Επισκέπτες - H χριστουγεννιάτικη ελληνική ταινία που συγκινεί, με την υπέροχη ερμηνεία των Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή (Wa Habibi / Μάνα μου, Μάνα)
No comments:
Post a Comment
Εδώ μπορείς να αφήσεις το σχόλιό σου!