Το Μαγικό Βουνό εν πτήσει για τα πάτρια

Να, λοιπόν, που η μεγάλη στιγμή της ολοκλήρωσης αυτού του αριστουργηματικού ογκόλιθου ήρθε εν πτήσει για τα πάτρια εδάφη! Αυτά που τόσο μας λείψανε κι εκεί όπου ανυπομονούμε να δούμε και να αγκαλιάσουμε επιτέλους την οικογένεια, τους φίλους, αγαπημένα πρόσωπα. Εκεί όπου δε βλέπουμε την ώρα να βουτήξουμε στα νερά της θάλασσας και να γευτούμε την αλμύρα. Νερά που βρέχουν κι άλλες ακτές όχι πολύ μακριά. Έτσι που ένα βουλωμένο γράμμα θα μπορούσε άνετα να φτάσει σε όσους βρίσκονται εκεί. Και που σίγουρα δεν παραθερίζουν όπως θα έχουμε την τύχη να κάνουμε εμείς. Εκεί όπου αποτελεί την επί Γης κόλαση και ούτε να το φανταστούμε καν δεν μπορούμε. 

 

"Θα ξεφυτρώσει άραγε και από αυτή την παγκόσμια γιορτή του θανάτου, μέσα από την άγρια πυρκαγιά που πυρπολεί τον βροχερό βραδινό ουρανό τριγύρω, κάποτε η αγάπη;"* - ίσως να ήταν το διαχρονικά επίμονο ερώτημα στο γράμμα, δανεισμένο από τις αράδες του Thomas Mann με τις οποίες επιλέγει να κλείσει το εμβληματικό του έργο "Το Μαγικό Βουνό".

 

Τι αξία έχουν άραγε τα λόγια, ακόμη κι αυτά τα τόσο καλοφτιαγμένα, μπροστά στο ανθρώπινο δράμα; Μπορούν να παρηγορήσουν, να ανακουφίσουν ή να δικαιώσουν τον πληγωμένο, τον πεινασμένο, τον καταδιωγμένο; Κι αν όχι, πώς να του συμπαρασταθείς έμπρακτα εξ αποστάσεως; Εχθές ενώ κάποιοι επέλεξαν το μπάσκετ με την εθνική ομάδα της χώρας που θέλει να πατάξει υποτίθεται την τρομοκρατία με περισσότερή τρομοκρατία και πόνο, κάποιοι άλλοι επέλεξαν παρά τον καύσωνα να βγούνε και να διαμαρτυρηθούν ηχηρά ενάντια σε αυτό το έγκλημα. Μάταια θα πει κάποιος. Ίσως. Σίγουρα όμως θα έχουν κάτι να αντιτάξουν όταν αύριο-μεθαύριο κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιον των παιδιών τους για το πού πήγε η ανθρωπιά τους μπροστά σε αυτό το έγκλημα.
 

*από την επετειακή συλλεκτική έκδοση Μεταίχμιο σε μετάφραση Θόδωρου Παρασκευοπούλου

 

 

-----------------------------------------------------

Όπως αναρτήθηκε το κείμενο την 11η Αυγούστου στον προσωπικό μου λογαριασμό Facebook.