Εκλογές 2023: συμμετοχή αποδήμων, καπηλεία με περικεφαλαίες κι ανάγκη προοδευτικής ανασύστασης

Πάει μια βδομάδα από την τελευταία αναμέτρηση των εθνικών εκλογών στην οποία αυτή τη φορά είχαμε τη δυνατότητα κι εμείς οι κάτοικοι του εξωτερικού να λάβουμε μέρος, αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε όντως πράξη την υπόσχεσή της για την ψήφο των αποδήμων. Έστω κι αν δε συμπεριλήφθηκε η πλειοψηφία των τελευταίων λόγων των απαραίτητων προϋποθέσεων, γεγονός που προκάλεσε πολλή συζήτηση στην ελληνική Διασπορά. 

Εγώ έχοντας φροντίσει να το ενεργοποιήσω, βεβαίως κι άσκησα το δικαίωμά μου να εκφραστώ πολιτικά στη λεγόμενη γιορτή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Παρότι σήμερα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το δικαίωμα αυτό, στο παρελθόν θεωρούσα αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας να το νομοθετήσει επιτέλους. Το σίγουρο είναι ότι όλοι όσοι βρίσκονται εδώ και λίγα χρόνια στο εξωτερικό έχουν πολλούς λόγους να θέλουν με αυτό τον τρόπο να συνδιαμορφώσουν την πολιτική κατάσταση στα πάτρια εδάφη, απ΄ όπου εν πολλοίς αναγκάστηκαν να αποδημήσουν σε αναζήτηση καλύτερων προοπτικών μετά από πολυετή κρίση, κι ενδεχομένως επαναπατριστούν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη περί τους θέματος της ψήφου των αποδήμων εδώ. 

Προσωπικά, πάντως, να πω ότι νιώθω πως με χωρίζουν πολλά πολιτικά «χιλιόμετρα» από την πλειοψηφία της ημεδαπής ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία πήγα στην κάλπη. Γιατί για μένα στην πρώτη και καλύτερη θέση αυτών των κριτηρίων δεν μπορεί παρά να είναι οι θεσμοί που εξασφαλίζουν τη δημοκρατική λειτουργία. Θεσμοί που κατά τα φαινόμενα πετσοκόφτηκαν κατά την τελευταία μητσοτακική διακυβέρνηση και που πολύ εύστοχα είχε περιγράψει ο καθηγητής Χριστόπουλος με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη εδώ και παραθέτω αποσπασματικά:

"Ασφάλεια λοιπόν! Περί τίνος αλήθεια πρόκειται αυτή η έννοια την οποία επικαλείται διαρκώς η κυβέρνηση, τη στιγμή που εκ του αποτελέσματος ζούμε όσο ανασφαλέστερα θυμόμαστε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Τελικά μάλλον, μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Η παράταξη που κυβερνά από το 2019, δεν έχει στο νου της την ασφάλεια παρά μονάχα ως αποτέλεσμα της «πάταξης» της εγκληματικότητας – πραγματικής ή εικαζόμενης. Η ασφάλεια για τους κρατούντες σήμερα είναι το συνώνυμο της «τάξης».

Η ασφάλεια αυτή δεν απειλείται από το δυστύχημα στα Τέμπη, αλλά από τις αντιδράσεις των νέων που σαρώνουν τη χώρα εξαιτίας του. Μπροστά της προστέθηκε το «εθνική», στο όνομα του οποίου η ιδιωτική ζωή και το απόρρητο των τηλεπικοινωνιών κατακρεουργήθηκε τα τελευταία χρόνια με τρόπο ανήκουστο. «Ασφάλεια» είναι τα ιλιγγιώδη ποσά για πολεμικά αεροπλάνα και οπλικά συστήματα, ενώ ταυτόχρονα τις πυρκαγιές περιμένουμε να τις σβήσουν τα νοικιασμένα Canadair και εθελοντές με μάνικες."

Αντιθέτως η ελληνική κοινωνία, στα δικά μου μάτια, μοιάζει να είναι εντελώς εθισμένη σε επιδόματα πάντως τύπου στα πάλαι ποτέ πασοκικά πρότυπα για την καθημερινή επιβίωση, έτσι που προτιμά να εθελοτυφλεί μπροστά σε όσα αρνητικά τολμούν να επιστήσουν την προσοχή όποιες σύγχρονες Κασσάνδρες, απομονώνοντάς τες από το δημόσιο πολιτικό διάλογο. Δεν θέλουν, ρε παιδί μου, να ακούν άλλο για κρίσεις, δεν πάνα καταρρέει ο κόσμος γύρω μας και να βιώνουμε τις συνέπειες στο πετσί μας!

Και σαν να μη φτάνει αυτό δε διστάζουν συνειδητά να αναδεικνύουν αυτούς που τους χαϊδεύουν τα αυτιά με φασίζουσες ιδεολογίες, τάχα διαμαρτυρόμενοι στο πολιτικό κατεστημένο. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι όποιος ψήφισε κόμματα με περικεφαλαίες και τα σχετικά, που του υποδεικνύουν εγκληματίες από φυλακής, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πλέον κι ίδιος ως φασίστας, μισάνθρωπος που χαιρέκακα βλέπει εκατοντάδες μετανάστες ναυαγούς να πνίγονται, αρκεί να μη φθαρεί ο ελληνικός πολιτισμός. Τι κι αν τον ερμηνεύουν αυτόν όπως τους καπνίσει!

Η αλήθεια είναι ότι η ακροδεξιά δε σηκώνει κεφάλι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο. Μόλις αυτή τη βδομάδα γίναμε μάρτυρες εδώ στη Γερμανία της εκλογής δημάρχου σε μικρή πόλη του Sachsen-Anhalt υποψήφιο του ακροδεξιού AfD.

Πολλοί οι λόγοι για αυτά τα ανησυχητικά φαινόμενα που οι ειδικοί αναλυτές καλούνται να εντοπίσουν. Ένα όμως είναι σίγουρο: ο λεγόμενος προοδευτικός κόσμος κατακερματισμένος όπως είναι αδυνατεί να αρθρώσει πειστικό λόγο που να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει, αν μη τι άλλο τους νέους. Γιατί μου είναι αδιανόητο μια διόλου αμελητέα μερίδα των νέων να μοιάζει να έχει ακροδεξιά και γενικώς συντηρητικά αντανακλαστικά, δες παρακάτω γράφημα (Πηγή: Pulse, Alco, GPO, Marc, Metron Analysis, MRB)!

 

Αλίμονο αν αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα είναι λόγος για παραίτηση! Κάθε άλλο! Αναπόφευκτα μου έρχεται στο νου η υπέροχη συναυλία του Roger Waters το βράδι της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης της 21ης Μαΐου κι ό,τι ακριβώς ο τεράστιος τραγουδοποιός προσπαθούσε καθ΄ όλη τη διάρκεια του εντυπωσιακού σόου να μας πείσει να κάνουμε: Resist!