Μεταξύ σύνεσης και υποχρεωτικότητας

Είμαι σε φοβερό δίλημμα... Απ΄ όταν λίγες μέρες πριν τέθηκαν εδώ στη Βαυαρία αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπιση του τέταρτου κύματος της πανδημίας που φέρνει ένα από τα ομολογουμένως καλύτερα συστήματα υγείας στα όριά του. Μέτρα που ουσιαστικά αποκλείουν τους ανεμβολίαστους από κάθε σχεδόν πτυχή της κοινωνικής ζωής, μη αφήνοντας ωστόσο και τους υπολοίπους ανεπηρέαστους. Ας καταγράψω τις σκέψεις μου μήπως και καταφέρω να τις βάλω σε μια τάξη! Αλλά και μήπως καταλαγιάσω το θυμό μου!

Από τη μία, λοιπόν, η τραγική ειρωνεία φτωχές γωνιές του πλανήτη να μην έχουν αρκετή πρόσβαση στο πολυπόθητο εμβόλιο, και ως αναμενόμενο να αφήνεται ο καταραμένος ιός να μεταλλαχθεί, δοκιμάζοντας εκ νέου τις αντοχές του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Και από την άλλη, άνθρωποι στις πιο προηγμένες γωνιές που έχουν αυτή τη ζηλευτή πρόσβαση να αρνούνται πεισματικά να προστατευτούν, εκφράζοντας, στην καλύτερη περίπτωση, κάθε είδους επιφυλάξεις ή ισχυριζόμενοι, στη χειρότερη περίπτωση, κάθε είδους αρλούμπα. Τι να πω για τα chip που υποτίθεται μας βάζουν (που όπως είπε ένας φίλος μου, μακάρι να αλήθευε μήπως κι έχουμε επιτέλους καλύτερο σήμα!); Ή για τον όξω από δω που θα μπει έτσι ύπουλα μέσα μας; Θαρρείς και το κακό χρειάζεται να μπει απ΄ έξω για να εκφραστεί από τον φορέα του κατ΄ αυτό τον τρόπο!

Φαίνεται υπό μια ακόμη οπτική γωνία πως το πολιτιστικό παράδειγμα της Δύσης έχει φτάσει στα όριά του. Αν κάτι αποθεωνόταν από αυτό είναι ο ορθολογισμός ως ο μόνος δρόμος για την αλήθεια. Και να που μετά τα "fake news" και τα "alternative facts" που λάνσαρε ο ανεκδιήγητος Trump μερικά χρόνια πριν (δες τι γράφτηκε εδώ), τώρα στο πλαίσιο αυτό ακόμη κι η επιστημονική μέθοδος αμφισβητείται. Μέλη κοινωνιών συγκριτικά με άλλες εποχές πολύ υψηλότερου μορφωτικού επιπέδου να αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα μιας εκ των μεγαλύτερων ανακαλύψεων της ιατρικής ιστορίας, βλ. το εμβόλιο, και την ίδια στιγμή να περιμένουν να νοσηλευτούν αν χρειαστεί υπό τις πιο προηγμένες μεθόδους αυτής της ίδιας της ιατρικής! 

Να ΄ναι άραγε όλο αυτό λόγω μιας γενικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος; Τα λεφτά γύρω από τη φαρμακοβιομηχανία είναι όντως πολλά. Αλλά δεν είναι δα κι η μόνη πτυχή της ζωής μας για την οποία συμβαίνει αυτό και γι΄ αυτό είναι αναγκαία η πολιτική, ακόμη κι υπό τους όρους των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών της Δύσης. Να ΄ναι οι επιφυλάξεις λόγω των πιθανών παρενεργειών εμβολίων αναπτυγμένων υπό πίεση χρόνου; Κανένα φάρμακο δε νομίζω ότι θα παίρναμε αν διαβάζαμε προσεκτικά τι παρενέργειες μπορεί να προκαλέσει. Και, ναι, η πίεση χρόνου είναι δεδομένη, καθιστώντας όμως το εμβόλιο το πιο αποτελεσματικό όπλο κατά του ιού. Να μην αναφερθώ στο γνωστό πλέον post-covid σύνδρομο που συχνά ταλαιπωρεί όσους τη γλίτωσαν από τον ιό. Να ΄ναι ίσως ότι υπάρχει τόση ανάγκη για επαναστατικότητα; Γιατί να διοχετεύεται με αυτό τον καταστρεπτικό τρόπο; Και πώς συμβιβάζεται αυτό με συμπεριφορές κατά τις οποίες καταπίνονται αμάσητα τόσα και τόσα άλλα;

Οι αριθμοί είναι πάντως αμείλικτοι και με όση καχυποψία και να τους δει κανείς, είναι φως φανάρι ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα ποσοστά εμβολιασμού, τόσο λιγότεροι είναι οι θάνατοι ή τόσο λιγότερα τα περιστατικά επιπλοκών νοσούντων από τον ιό. Δεδομένου ότι εδώ στη νότια Γερμανία, τα ποσοστά εμβολιασμού είναι σχετικά χαμηλά (περί το 65%), δεν είναι καθόλου να απορείς για την κατάσταση στην οποία οδηγούμαστε φέτος πάλι, με ένα lockdown

 

όπως το ξέρουμε από τα προηγούμενα χρόνια να μην μπορεί να αποκλειστεί. Ο γενικός εκνευρισμός είναι προφανής και πολύ φοβάμαι ότι τα όρια της υπομονής όλων όσοι λειτουργούν όλο αυτόν τον καιρό με σύνεση και υπευθυνότητα εξαντλούνται. Συχνά γίνομαι πλέον μάρτυρας αυτού του εκνευρισμού και πιάνω και τον ίδιο τον εαυτό μου να οργίζεται με όλους όσοι δε συνεργάζονται.

Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να οδηγηθούμε τώρα σε μια κοινωνική πόλωση. Ευτυχώς έρχεται να μου θυμίσει μια φίλη νομικός πόσο επικίνδυνο είναι αυτό, σε ένα πλαίσιο κρίσης σημαντικών θεσμών, απώλειας της εμπιστοσύνης σε δημοκρατικές διαδικασίες και εν τέλει δημιουργίας μιας κοινωνίας δυο ταχυτήτων.

Γενικά είμαι φιλελεύθερος άνθρωπος, αναρωτιέμαι όμως πώς γίνεται να βγούμε απ΄ αυτή τη λούμπα χωρίς να αγγίξουμε τα απαιτούμενα υψηλά ποσοστά εμβολιασμού κατ΄ ανάγκη με υποχρεωτικότητα. Πώς μπορεί να τελειώσει εναλλακτικά αυτός ο εφιάλτης με τις λιγότερες δυνατές απώλειες;

 

ΥΓ: προς αποφυγή παρεξηγήσεων, με το να παραδεχτούμε την αποτελεσματικότητα των εμβολίων κατά της πανδημίας, δε σημαίνει επ΄ ουδενί ότι νομιμοποιούμε τη μέχρι τώρα πολιτική διαχείριση της πανδημίας (όπως τη μητσοτάκεια κι όποια όμοιά της)! Δυστυχώς συχνά πίσω από τον ανεπαρκή εμβολιασμό του πληθυσμού κρύφτηκαν πολλές ανεπαρκείς πολιτικές...

ΥΓ2: την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες στην Ελλάδα έχει ήδη ψηφιστεί υποχρεωτικός εμβολιασμός για όλους άνω των 60 ετών, στη γειτονική Αυστρία αυτός δρομολογείται για τον ερχόμενο Φεβρουάριο για όλους με εξαίρεση τα παιδιά, κι εδώ στη Γερμανία έχει ανοίξει ήδη η σχετική συζήτηση τουλάχιστον για συγκεκριμένα επαγγέλματα. 

ΥΓ3: σε μια γλαφυρή αφήγηση εν συντομία η ιστορία της ανακάλυψης του εμβολίου ως τρόπου αντιμετώπισης ύπουλων επιδημιών που αξίζει να διαβαστεί: https://mikropragmata.lifo.gr/zoi/pandimies-mia-alithini-istoria-pou-isos-sas-kanei-na-deite-to-simera-me-allo-mati/