«Επιστροφή στην κανονικότητα!», «Μια κυβέρνηση κανονική, που ορκίζεται στο ευαγγέλιο, μια εικόνα που καθησυχάζει τον Έλληνα ψηφοφόρο!», «Επιτέλους! Έλληνες αστοί εκπροσωπούν την χώρα. Φυσιολογικοί άνθρωποι».
Τέτοια κι άλλα παρόμοια πολλά ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις μέρες μετά τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών και την ανάδειξη της Ν.Δ. σε κυβέρνηση αυτοδυναμίας. Κουβέντες που με φρικάρουν στην προσπάθειά τους να μας πείσουν τι είναι κανονικό και φυσιολογικό και τι όχι. Ετικέτες που υπαγορεύουν στη σκέψη μας τι είναι σωστό και τι όχι, σε ένα παιχνίδι άσπρου-μαύρου. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει χώρος για τη διαφορετικότητα, όταν στην ουσία ο σεβασμός στην τελευταία προσδιορίζει την ποιότητα της δημοκρατίας!
Δε θα σταθώ όμως παραπάνω στην κομματικά και ιδεολογικά χρωματισμένη κυνικότητα. Πόσω μάλλον όταν μπαίνουν στο παιχνίδι κοινωνικό-οικονομικές κατηγορίες τύπου «αστός» κτλ. Ο νέος πρωθυπουργός άλλωστε δήλωσε με διάθεση κάθε άλλο παρά διχαστική ότι θα επιδιώξει να είναι για όλους. Ας το ελπίσω λοιπόν, αν και τα δείγματα γραφής με καθιστούν αναπόφευκτα διστακτικό. Γιατί ως κατεξοχήν εκπρόσωπος οικογενειοκρατίας, με ενσωματωμένους κραυγαλέα ακροδεξιούς στο κόμμα σου -και πλέον στην κυβέρνησή σου- και με ανοιχτές δηλώσεις αποδόμησης -περαιτέρω- των εργασιακών, χρειάζεται όπως και να το κάνεις περισσότερη προσπάθεια για να αποδείξεις του λόγου το αληθές!
© Ο...Σατιρικός
Σε μια εκλογική διαδικασία από την οποία ήμασταν οι Έλληνες του εξωτερικού για μια ακόμη φορά αποκλεισμένοι, επικράτησε τελικά ξανά το κόμμα που παρέδωσε την εξουσία πριν από τέσσερα χρόνια στην πολλά υποσχόμενη «πρώτη φορά Αριστερά» (για την οποία οι σκέψεις μου κατά καιρούς εδώ κι εδώ κι εδώ και της οποίας πρέπει όμως να της πιστώσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία «Γέφυρες Γνώσεις και Συνεργασίας»). Μακριά από κομματικές παρωπίδες, δεν έχω κανένα λόγο να μην εύχομαι να ανακάμψει η χώρα έτσι που να φαντάζει και ο δικός μας επαναπατρισμός κάποτε δελεαστικός. Βέβαια, η ανάκαμψη μπορεί κάθε φορά να ερμηνευτεί διαφορετικά. Κι ο ίδιος ο Τσίπρας ακόμη και πριν την αποχώρησή του για ανάκαμψη μιλούσε και η αλήθεια είναι ότι κάποια σκέτα νούμερα μπορεί να είναι πειστικά. Ωστόσο, σε καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας, σε ευρωπαϊκές συνθήκες που ούτε μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές υπόσχονται κάτι καλύτερο και υπό γεωπολιτικές συνθήκες που μόνο ευνοϊκές δεν είναι (μην πας μακριά, δες τι γίνεται στη γειτονιά μας), διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Υπό τέτοιες συνθήκες είναι ίσως περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να χτιστούν και να στεριώσουν ουσιαστικές γέφυρες με την ελληνική Διασπορά! Σε αυτό το πλαίσιο, μακάρι να δρομολογηθεί συντόμως ο εκλογικός νόμος που θα εξασφαλίζει την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού στη βάση των ενδιαφερουσών προτάσεων της αντίστοιχης συμβουλευτικής επιτροπής.
«Τι βλέπεις σε αυτή την φωτογραφία; Διακοπές; Χαλάρωση; Καφεΐνη; Εγώ βλέπω πλαστικό!»
© Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης
ΥΓ: επηρεαζόμενος από τη πολιτική συζήτηση που διεξάγεται εδώ στη Γερμανία για την περιβαλλοντική κρίση -έστω και καθυστερημένα αλλά με ομολογουμένως εντυπωσιακά θετικές πολιτικές προτάσεις- διαπίστωσα προς απογοήτευσή μου ότι το συγκεκριμένο θέμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο κατά την ελληνική προεκλογική περίοδο. Και λέω σχεδόν γιατί δεν μπορώ να παραβλέψω το New Green Deal του Βαρουφάκη. Σε κάθε περίπτωση βρήκα άκρως εύστοχες τις σκέψεις αυτές εδώ.
