"Black Friday" και μαύρο φίδι που μας έφαγε

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα σταθεί σίγουρα απορημένος στην προσπάθειά του να εξηγήσει την προκλητικά υποκριτική συμπεριφορά της σημερινής μας κοινωνίας: να θέλουμε μεν υποτίθεται να αναχαιτίσουμε την αποδεδειγμένη και επείγουσα περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά χωρίς να θέλουμε όμως να αλλάξουμε στο παραμικρό τον τρόπο ζωής μας, αυτόν που ουσιαστικά ευθύνεται για αυτή την καταστροφή (δες Climate is changing, why aren't we?).

"Black Friday Future: η Γη προς πώληση, η τελευταία διαθέσιμη!" 
(c) www.westfalen-blatt.de

Και όλο τούτο συνοψίζεται τραγικά, κατά την ταπεινή μου άποψη, στην προχθεσινή ημέρα. Ο λόγος για τη γνωστή σε όλους πλέον αμερικανοφερμένη "Black Friday" που συνέπεσε με μια εκ νέου παγκόσμια συντονισμένη διαδήλωση στο πλαίσιο των "Fridays for Future": η περασμένη Παρασκευή ήταν πράγματι μαύρη κι άραχνη για το περιβάλλον εν όψει αυτού του οργίου κατανάλωσης στο οποίο εκαλείτο πανταχόθεν να συμμετάσχει ο καθένας, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο παρά για το προσωπικό του κέρδος. Δε χρειάζεται να επεκταθώ παραπέρα για το αυταπόδεικτο της ουσίας του προβλήματος στο οποίο ο σημερινός πολιτισμός έχει αιχμαλωτίσει ακόμη και ορμητικά ένθερμους νέους υποστηριχτές της προστασίας του περιβάλλοντος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πολλά από τα σχετικά σλόγκαν της προχθεσινής διαδήλωσης μπορεί να ήταν γραμμένα σε χαρτόνια το πίσω μέρος των οποίων θα μαρτυρούσε ότι πρόκειται για πακέτα της Amazon!

Και λέγοντας για ιστορικό, μου έρχεται στο μυαλό η κουβέντα μιας σύγχρονης επιστήμονος του είδους όταν εξηγεί τι την κάνει να αγαπά τη δουλειά της. Η Μαρία Ευθυμίου, λοιπόν, που έχει καταφέρει με τον τρόπο της να κάνει την Ιστορία στο ευρύ κοινό τόσο ελκυστική, εκμυστηρεύεται ότι η σπουδή της Ιστορίας θεωρεί ότι την κάνει πρωτίστως καλύτερο άνθρωπο, δείχνοντας περισσότερη επιείκεια, μη βιαζόμενη να κρίνει τους άλλους, όντας διαλλακτικότερη (δες εδώ).

Το προσπερνώ σχετικά αδιάφορα και ομολογώ ότι το βρίσκω κατά ευφημισμό τη στιγμή που το ακούω, σκεφτόμενος τι αίμα, βία και αδιάκοπη ανθρώπινη πάλη έχει κυρίως να διδάξει η Ιστορία. Και όντως αυτή την αίσθηση αφήνει η ανάγνωση του συγκλονιστικού, βασισμένου εν πολλοίς σε ιστορικά γεγονότα μυθιστορήματος της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα χώματα» -της Βίβλου της σύγχρονης εξόδου του μικρασιατικού Ελληνισμού, όπως έχει χαρακτηριστεί- που κρατώ αυτές τις μέρες στα χέρια μου (κάλιο αργά παρά ποτέ!). Παρόλα αυτά υποψιάζομαι εν τέλει τι μπορεί να εννοούσε η ιστορικός καθώς συνειδητοποιώ τα μαθήματα θέλησης για τη ζωή που δίνει ο κεντρικός ήρωας, τον πλέον αντιπολεμικό χαρακτήρα του όλου έργου όταν ο ίδιος συλλογίζεται σε σχέση με την ανθρώπινη φύση ότι «θηρίο είν' ο άνθρωπος!», καθώς και επίσης εκτιμώντας σταδιακά όλα εκείνα που εμείς έχουμε την τύχη να μη βιώσουμε σε αντίθεση με τους δύστυχους πρόσφυγες προγόνους μας, τα οποία αλίμονο αν δε γνωρίζουμε.

Θα μου πεις, άλλο Ιστορία κι άλλο Τέχνη και η δημιουργική πένα μιας μυθιστοριογράφου. Ίσως όμως τελικά να χρειάζεται απλά ο κατάλληλος τρόπος, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση της κ. Ευθυμίου, για να κάνεις τη μελέτη του παρελθόντος ενδιαφέρουσα. Και πριν το παραλείψω, αυτό ακριβώς πετυχαίνει σε μια ακόμη ταινία ο σκηνοθέτης της «Πολίτικης Κουζίνας» κ. Τάσος Μπουλμέτης, την οποία είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη μεγάλη οθόνη εδώ στο Μόναχο. Στην πρεμιέρα της φετινής Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου είδαμε πώς μπορεί να παντρευτεί δεξιοτεχνικά ένα αθλητικό γεγονός με τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και το αποτέλεσμα να είναι αστείο και συγκινητικό, ανάλαφρο και άκρως διδακτικό. Για όλους αυτούς τους λόγους προτείνω ανεπιφύλακτα λοιπόν το «1968».

The climate is changing, why aren't we?

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, don't help them to bury the light
Don't give in without a fight

Στίχοι σαν αυτούς των θρυλικών Pink Floyd «παίζαν» στο κεφάλι μου πριν κανά δυο βδομάδες βλέποντας όλον το νέο, κυρίως, κόσμο που ήταν μαζεμένος στη διαδήλωση εδώ στο Μόναχο κατά της κλιματικής αλλαγής παραμονές της συνόδου του ΟΗΕ για το κλίμα στη Νέα Υόρκη και ανήμερα της κατάθεσης της πρότασης της γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού προς την κατεύθυνση προστασίας του. Χαιρόμουν που τους έβλεπα να έχουν βγει στους δρόμους, κάτι που η δικιά μου γενιά είχε πάψει να κάνει, προτιμώντας την κριτική από πληκτρολογίου, αν εξαιρέσω βέβαια τους γραφικούς εξτρεμιστές!

Ο λόγος για διαδήλωση πολύ σοβαρός και αρκούσε μια 16 Σουηδέζα σχεδόν ένα χρόνο πριν να απεργεί μόνη της για αυτόν. Γιατί έκτοτε έχει καθιερωθεί το γνωστό πλέον κίνημα „Fridays for Future“, όλη η σοβαρή επιστημονική κοινότητα σημαίνει όσο πιο έντονα μπορεί τον κώδωνα του κινδύνου, όχι άδικα μεγάλο μέρος της τρέχουσας δημόσιας συζήτησης αφορά το θέμα και τις επιπτώσεις της αλλαγής μπορεί κάποιος σιγά σιγά ήδη να τις γευτεί. Δεν πρόκειται εδώ να κάνω εκτεταμένο λόγο για αυτές, αλλά αναφέρω μόνο ότι το σημερινό προσφυγικό-μεταναστευτικό θέμα, για το οποίο τόσο αδυνατούν να βρουν μια βιώσιμη λύση οι κυβερνώντες της Ευρώπης, ωχριά μπροστά στις ροές που θα προκαλεί η κλιματική αλλαγή στο μέλλον, αν δεν αναχαιτιστεί, σύμφωνα με πρόσφατα επιστημονικά στοιχεία, δες π.χ. εδώ!

Ξαναγυρνώντας στη δική μου γενιά και παραπίσω, είναι βέβαια άξια απορίας η αδράνειά μας τις τελευταίες δεκαετίες, δεδομένου ότι η κατάσταση διαφαίνεται στην καλύτερη περίπτωση οριακή ως προς την επίτευξη του στόχου να μην μπει το περιβάλλον σε μια δίνη μη αναστρέψιμων καταστροφικών αλλαγών. Κι αυτό δεν το μάθαμε μόλις σήμερα! Φαίνεται πως πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε συνεχίζοντας ακάθεκτοι τον τρόπο ζωής μας. Ένας τρόπος ζωής κατά τον οποίο επιδίωξη είναι η οικονομική «ανάπτυξη» και το περιβάλλον κι οι φυσικοί πόροι μόνο προς εκμετάλλευση θεωρούνται προκειμένου να καθίσταται δυνατή η παραγωγή-κατανάλωση, με την τελευταία ως μοναδική χαρά ζωής. 

Το πρόβλημα είναι προφανές. Κρυβόμενοι ακόμη και τώρα πίσω από το δάχτυλό μας ή επικροτώντας ηγέτες που μας χαϊδεύουν τα αυτιά ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι (ο Τραμπ δηλώνει ότι δεν πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής... λες και ακόμη κι έτσι να ήταν, έχει σημασία!), καταδικάζουμε το μέλλον μας. Και μπορεί βέβαια εμάς να μη μας ενδιαφέρει πραγματικά, αλλά τα παιδιά μας και τα δικά τους παιδιά θα βρεθούν σίγουρα αντιμέτωπα με την κατάσταση που θα τα κληροδοτήσουμε. Μπράβο τους λοιπόν που μας κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά μήπως και το πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε ώστε να σωθούμε πλανήτης κι όλοι μας μαζί του! 

 
«Κλιματικοί» διαδηλωτές στο Portland, Oregon των Η.Π.Α
στο πλαίσιο των «Fridays For Future»

«Φυσιολογικοί άνθρωποι!»

«Επιστροφή στην κανονικότητα!», «Μια κυβέρνηση κανονική, που ορκίζεται στο ευαγγέλιο, μια εικόνα που καθησυχάζει τον Έλληνα ψηφοφόρο!», «Επιτέλους! Έλληνες αστοί εκπροσωπούν την χώρα. Φυσιολογικοί άνθρωποι».

Τέτοια κι άλλα παρόμοια πολλά ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις μέρες μετά τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών και την ανάδειξη της Ν.Δ. σε κυβέρνηση αυτοδυναμίας. Κουβέντες που με φρικάρουν στην προσπάθειά τους να μας πείσουν τι είναι κανονικό και φυσιολογικό και τι όχι. Ετικέτες που υπαγορεύουν στη σκέψη μας τι είναι σωστό και τι όχι, σε ένα παιχνίδι άσπρου-μαύρου. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει χώρος για τη διαφορετικότητα, όταν στην ουσία ο σεβασμός στην τελευταία προσδιορίζει την ποιότητα της δημοκρατίας!

Δε θα σταθώ όμως παραπάνω στην κομματικά και ιδεολογικά χρωματισμένη κυνικότητα. Πόσω μάλλον όταν μπαίνουν στο παιχνίδι κοινωνικό-οικονομικές κατηγορίες τύπου «αστός» κτλ. Ο νέος πρωθυπουργός άλλωστε δήλωσε με διάθεση κάθε άλλο παρά διχαστική ότι θα επιδιώξει να είναι για όλους. Ας το ελπίσω λοιπόν, αν και τα δείγματα γραφής με καθιστούν αναπόφευκτα διστακτικό. Γιατί ως κατεξοχήν εκπρόσωπος οικογενειοκρατίας, με ενσωματωμένους κραυγαλέα ακροδεξιούς στο κόμμα σου -και πλέον στην κυβέρνησή σου- και με ανοιχτές δηλώσεις αποδόμησης -περαιτέρω- των εργασιακών, χρειάζεται όπως και να το κάνεις περισσότερη προσπάθεια για να αποδείξεις του λόγου το αληθές!

© Ο...Σατιρικός

Σε μια εκλογική διαδικασία από την οποία ήμασταν οι Έλληνες του εξωτερικού για μια ακόμη φορά αποκλεισμένοι, επικράτησε τελικά ξανά το κόμμα που παρέδωσε την εξουσία πριν από τέσσερα χρόνια στην πολλά υποσχόμενη «πρώτη φορά Αριστερά» (για την οποία οι σκέψεις μου κατά καιρούς εδώ κι εδώ κι εδώ και της οποίας πρέπει όμως να της πιστώσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία «Γέφυρες Γνώσεις και Συνεργασίας»). Μακριά από κομματικές παρωπίδες, δεν έχω κανένα λόγο να μην εύχομαι να ανακάμψει η χώρα έτσι που να φαντάζει και ο δικός μας επαναπατρισμός κάποτε δελεαστικός. Βέβαια, η ανάκαμψη μπορεί κάθε φορά να ερμηνευτεί διαφορετικά. Κι ο ίδιος ο Τσίπρας ακόμη και πριν την αποχώρησή του για ανάκαμψη μιλούσε και η αλήθεια είναι ότι κάποια σκέτα νούμερα μπορεί να είναι πειστικά. Ωστόσο, σε καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας, σε ευρωπαϊκές συνθήκες που ούτε μετά τις τελευταίες ευρωεκλογές υπόσχονται κάτι καλύτερο και υπό γεωπολιτικές συνθήκες που μόνο ευνοϊκές δεν είναι (μην πας μακριά, δες τι γίνεται στη γειτονιά μας), διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

Υπό τέτοιες συνθήκες είναι ίσως περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να χτιστούν και να στεριώσουν ουσιαστικές γέφυρες με την ελληνική Διασπορά! Σε αυτό το πλαίσιο, μακάρι να δρομολογηθεί συντόμως ο εκλογικός νόμος που θα εξασφαλίζει την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού στη βάση των ενδιαφερουσών προτάσεων της αντίστοιχης συμβουλευτικής επιτροπής.

«Τι βλέπεις σε αυτή την φωτογραφία; Διακοπές; Χαλάρωση; Καφεΐνη; Εγώ βλέπω πλαστικό!»

© Κωνσταντίνος Τσορμπατζίδης

ΥΓ: επηρεαζόμενος από τη πολιτική συζήτηση που διεξάγεται εδώ στη Γερμανία για την περιβαλλοντική κρίση -έστω και καθυστερημένα αλλά με ομολογουμένως εντυπωσιακά θετικές πολιτικές προτάσεις- διαπίστωσα προς απογοήτευσή μου ότι το συγκεκριμένο θέμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο κατά την ελληνική προεκλογική περίοδο. Και λέω σχεδόν γιατί δεν μπορώ να παραβλέψω το New Green Deal του Βαρουφάκη. Σε κάθε περίπτωση βρήκα άκρως εύστοχες τις σκέψεις αυτές εδώ.

Ιστορική μνήμη ως εγγύηση για ένα καλύτερο μέλλον

Σήμερα ο εορτασμός της 74ης επετείου απελευθέρωσης του στρατοπέδου συγκεντρώσεως του Νταχάου. Αυτή η ίδια μέρα επιλέχθηκε, προφανώς για λόγους συμβολισμού, και από το Σύλλογο Ποντίων Μονάχου μαζί με άλλα ποντιακά σωματεία της ευρύτερης περιοχής για μια άλλη εκδήλωση: οικουμενικό μνημόσυνο των εκατό χρόνων από την τελευταία περίοδο της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, μεταξύ άλλων χριστιανικών λαών της Ανατολίας και Μικράς Ασίας, ως μια ελάχιστη απόδοση σεβασμού στη μνήμη των εν λόγω θυμάτων. Την καλοργανωμένη εκδήλωση χαιρέτισε μάλιστα με μια σύντομη εισήγηση η διεθύντρια του νεοσύστατου Κέντρου Τεκμηρίωσης για τον Εθνικοσοσιαλισμό στο Μόναχο, κα. Prof. Dr. Mirjam Zadoff, καθώς και ο εντεταλμένος της βαυαρικής κυβέρνησης ενάντια στον αντισημιτισμό, κ. Dr. Ludwig Spaenle. Δικαίωμα στη μνήμη λοιπόν και η ιστορία ως γνώμονας για το μέλλον έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μην αντικρίσει ξανά τέτοια εγκλήματα. Τίποτα, όμως, δεν απαλλάσσει το τότε θύμα από αυτή την ίδια ευθύνη! Και το λέω αυτό διαβάζοντας τι τραγικά συμβαίνουν σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας...

ΥΓ: για την ιστορία ως φάρσα ρίξε μια ματιά εδώ!

Περί ταυτότητας

Άλλοτε δε θα ήταν έτσι απλά δυνατή η εξ αποστάσεως επαφή. Κι όμως σήμερα, όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά και με τρόπο κιόλας άμεσο, τρόπο που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά. Είναι ένα από τα κατορθώματα της τεχνολογίας. Αλίμονο αν δεν το παραδεχτώ και επιμένω μόνο στα κακώς κείμενα! 

Κάπως έτσι μέσω του δημοφιλούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης μια φίλη από ένα μακρινό όμορφο ελληνικό νησί μπορεί να μου επιστήσει την προσοχή για ένα τραγούδι, το οποίο τυχαίνει να μην είχα υπόψη. Αν και οι δημιουργοί του μου είναι ιδιαιτέρως γνωστοί για το ταλέντο τους, το συγκεκριμένο δε μου λέει τίποτα. Τι την έκανε άραγε να με σκεφτεί και να μου το αφιερώσει; Πατάω την αναπαραγωγή του και δεν αργώ να καταλάβω το λόγο. Πρόκειται προφανώς για μια συνήθη πλέον ιδιότητά μου. Το λέει άλλωστε και το εδώ ημερολόγιό μου!

« [...] 

Δεν έχω πρόβλημα, συνήθισα και εκεί. 

Μα κι όταν έρχομαι, συνέρχομαι κι εδώ. 

Πού νιώθω να ΄μαι πιο καλά, δεν ξέρω. 

Ένα κουστούμι πλύνε-βάλε ταξιδιού 

και μια ζωή διπλή για μοίρασμα. 

Αλλού ψυχή κι αλλού μυαλό. 

Νέες λέξεις έχω μάθει, 

μα δεν ξέρω τι αισθάνονται. 

Κι όσες λέξεις έχω νιώσει, 

με τα χρόνια όλες χάνονται.

Έξω ο ξένος, Ισπανός, ο Τούρκος, ο Έλληνας.

Μέσα ο Άγγλος.

Ένα πράγμα πουθενά, μοιρασμένος.

Κι έχω ένα γιο, άνδρα σωστό, εφτά χρονών.

Για κάθε λέξη ελληνική που του μαθαίνω,

μαθαίνει δυο, να μην τον βλέπουν σαν ξένο. 
[...]» 

Στίχος που αγγίζει σε μια συγκλονιστική ερμηνεία. Και που θίγει το θέμα της ταυτότητας. Ένα θέμα που αναπόφευκτα απασχολεί έναν ξενιτεμένο. 

Δεν πάει πολύς καιρός που μέσα από μια εκδήλωση οργανωμένη από τη Λέσχη Ελλήνων Επιστημόνων είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε περί του θέματος της ελληνικής ταυτότητας από το διακεκριμένο στη Γαλλία καθηγητή κ. Γεώργιο Πρεβελάκη. Θα συνόψιζα το μήνυμα του ομιλητή στην ανθεκτικότητα στοιχείων αυτής της ταυτότητας, ιδιαιτέρως πολύτιμων τον καιρό της κρίσης της (Μετά-)Νεοτερικότητας. Δε μένει φυσικά παρά να τα ανακαλύψουμε οι Νεοέλληνες. Γιατί συμβαίνει δυστυχώς να μας είναι κάποια άγνωστα.

Εξέχον τέτοιο χαρακτηριστικό στοιχείο έχει ανέκαθεν αποτελέσει ο κοσμοπολιτισμός του Έλληνα. Η ικανότητά του εκείνη να «ζυμώνει» τα διάφορα στοιχεία των πολιτισμών με τους οποίους έρχεται σε επαφή και να φέρει καρπούς στα μέτρα των αναγκών του. Πρόκειται για εκείνη την ικανότητά του να συνδιαλέγεται με τόση ευκολία τόσο με τον Ανατολίτη όσο και με το Δυτικό, βρίσκοντας με τον καθένα τις κατάλληλες γέφυρες επικοινωνίας. Αυτή η ιδιότητα μπορεί να υποσχεθεί επιτεύγματα στον ελληνισμό της Διασποράς, πράγμα που αν αυτός συνειδητοποιήσει οφείλει να αναλάβει το ρόλο που του αναλογεί.

Πώς όμως γίνεται αντιληπτή η ελληνικότητα; Και σε ποιο βαθμό είναι αυτή η αντίληψη κοινή για να αποτελέσει και προϋπόθεση για κοινή δράση; Δεν πάει επίσης πολύς καιρός τώρα από μια άλλη εκδήλωση εδώ για τους Έλληνες μετανάστες της BMW, τους λεγόμενους «Gastarbeiter». Με μια πραγματικά εντυπωσιακή προσέλευση που όμοιά της δε βλέπεις εύκολα κατά τ΄ άλλα δρώμενα της ελληνικής κοινότητας, σκέφτεται κανείς ότι, ναι, αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενώνει μια κοινή αντίληψη περί ελληνικότητας παρά κάτι άλλο παραπάνω. Που στην προκειμένη περίπτωση είναι μάλλον οι κοινές αναφορές τους ως Ελλήνων μεταναστών στη συγκεκριμένη αυτοκινητοβιομηχανία με όλες τις δυσκολίες που κλήθηκαν θα αντιμετωπίσουν λόγω της διαφορετικότητά τους κτλ. 

Σήμερα βέβαια οι Έλληνες που καταφτάνουν εδώ έρχονται υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες, ευτυχώς, καλούνται ωστόσο να αντιμετωπίσουν τη διαφορετικότητά τους με τις ίδιες προκλήσεις, δυστυχώς, βλ. ξένη γλώσσα, ξένη νοοτροπία, άλλες ανάγκες κτλ. Στο χέρι τους είναι επίσης να την αναδείξουν ως προτέρημα. Αναρωτιέμαι, όμως, πώς αντιλαμβάνονται την ελληνικότητά τους. Υπάρχει τελικά κοινή βάση για συσπείρωση και κοινή δράση;

Traces of Hope

Φτάνω στο γραφείο σήμερα χωρίς ιδιαίτερη όρεξη για δουλειά, νυσταγμένος μάλλον ακόμη. Είναι βλέπεις οι πρώτες μέρες μετά από την ξεκούραστη παύση των χριστουγεννιάτικων διακοπών και καθώς φαίνεται δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη. Έτσι νωχελικά κάνω, ωστόσο, την ανέλπιστη προσπάθεια να μπω σιγά σιγά στο κλίμα. Ανοίγω το φυλλομετρητή που με οδηγεί στην αρχική με τα νέα της εταιρείας. Ανάμεσα σε ενδιαφέροντα τεχνικά νέα, βρίσκουν θέση τελευταία, ομολογουμένως συχνά, και ενημερώσεις ως προς την εταιρική κοινωνική ευθύνη και τη συνακόλουθη δράση. Και εκεί έρχεται να μου τραβήξει την προσοχή ένα άρθρο που τιτλοφορείται ως "Die Gesichter des Krieges im Blick" ("Τα πρόσωπα του πολέμου στο επίκεντρο"). Μια σύντομη εισαγωγή και ένας σύνδεσμος με οδηγεί κατευθείαν σε βίντεο από παρουσίαση κάποιου συναδέλφου του ευρύτερου ομίλου στο πλαίσιο των σχετικών event που διοργανώνονται για να ακουστούν ενδιαφέρουσες ιδέες.

Ένας τύπος με πολύ καλή ευχέρεια λόγου στα αγγλικά για μη φυσικό ομιλητή ξέρει να σε κερδίσει με τον τρόπο που κάνει την παρουσίασή του. Τελικά πρόκειται για ένα μάνατζερ του τμήματος διεθνούς marketing που κάτι λέει για αναζήτηση νοήματος στη ζωή, περνά μέσα από την ειρήνη και ευημερία που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε στην Ευρώπη, για να φτάσει εν τέλει σε εμπόλεμες περιοχές. Το υλικό που χρησιμοποιεί στις διαφάνειές του προέρχεται από τις διακοπές που προτιμά να κάνει την τελευταία δεκαετία όχι σε εξωτικούς επίγειους παραδείσους, αλλά ακριβώς το αντίθετο. 

Βρίσκει τρόπους να καταφτάνει σε εμπόλεμες περιοχές όπου αποτυπώνει με το φακό του από κοντά τους πραγματικούς πρωταγωνιστές επί σκηνής ή στα παρασκήνια του δράματος που καλούνται να βιώσουν. Σκληρές εικόνες, αποκρουστικές, που αποτυπώνουν την ανθρώπινη τραγωδία. Ευτυχώς όχι μόνο τέτοιες, αλλά και εικόνες ελπίδας έχοντας στο επίκεντρο τι καλύτερο για αυτό το σκοπό παρά παιδιά. Κι έτσι αισιόδοξα, καταλήγει στο ότι τα όποια έσοδα προκύπτουν από αυτές τις δράσεις του διοχετεύονται για στήριξη φιλανθρωπικών οργανώσεων ενεργών επί τόπου.

Δέκα λεπτά είναι αρκετά για να συγκινήσουν και να με πείσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι, ναι, υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας τέτοιοι άνθρωποι ικανοί να εμπνεύσουν με τις πράξεις τους να γίνει αυτός ο σκληρός κόσμος κατά τι καλύτερος. Ο λόγος για το Johannes Müller (http://jmpx.org/TracesOfHope.html) και μ΄ αυτή τη σύντομη ανάρτηση αξίζει να μείνει καταγεγραμμένη εδώ αυτή η εμπειρία.

"There is not a lot we can do about their past. But a lot we can do about their future." ©Traces of Hope