Κατόπιν εορτής...

Λίγες μέρες πλέον μετά τον ερχομό του δεκάτου πέμπτου χρόνου της τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας. Λίγες μόνο μέρες και μετά τις πολυπόθητες διακοπές των Χριστουγέννων στην πατρίδα με αγαπημένα πρόσωπα. Και ως συνήθως, νεράκι κύλησαν και πάλι αυτές οι μέρες και ώρα τώρα για το σύντομο απολογισμό μου. 

Φυσικά, ασύγκριτα μεγαλύτερη χαρά χαρίζει η προσμονή γι΄ αυτές τις μέρες, ρομαντικά αναπολώντας αντίστοιχες περιόδους ως παιδί. Δεν είναι βέβαια ότι δε σε χαροποιεί που βρίσκεσαι τελικά με τα πρόσωπα που καρτερούσες, στα μέρη που πεθύμησες. Αλλά γρήγορα θλίβεσαι μετά από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης όταν συνειδητοποιείς πόσο ρημαγμένη είναι η ελληνική κοινωνία. Λόγος όχι μόνο τα πασιφανή, δηλαδή αταίριαστα για κεντρικούς εμπορικούς δρόμους πολλά κλειστά μαγαζιά και επαίτες φανερά στερούμενοι των βασικών. Αντιθέτως πολύ σοβαρότερος λόγος τα απογοητευμένα πρόσωπα τριγύρω σου, μάλλον επηρεασμένα απ΄ τις μεγάλες προσδοκίες της πλαστής καταναλωτικής ευδαιμονίας των προηγούμενων χρόνων, που πλέον όμως δεν μπορούν να συντηρηθούν. 

Οι «καλές» εποχές φαίνεται πως παρήλθαν, αλλάζοντάς μας ωστόσο βαθύτατα. Είναι δεδομένο πλέον ότι αυτές οι μέρες «γιορτάζονται» τόσο επιφανειακά: με γραφικότητες συναισθηματικού χαρακτήρα, για την απόλαυση και μόνο λίγης αργίας από τη βιοπάλη, αν αυτή δεν έχει ακυρωθεί από το μαρτύριο της ανεργίας, και κυρίως με σκοπό «να κινηθεί η αγορά». Φαίνεται όλα να αρχίζουν και να τελειώνουν στο γιορτινό διάκοσμο. 

Δεν μπορεί όμως, σίγουρα άλλα πράγματα νοηματοδοτούν αυτές τις μέρες, τη ζωή μας. Μήπως, ξεκινώντας από τ΄ απλά, η μοναδικότητα στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στη χειρονομία, στη ζεστασιά της φωνής των αγαπημένων μας ανθρώπων, στις σχέσεις μαζί τους; Ή ακόμη η ομορφιά του γύρω τοπίου, που χιονισμένο κιόλας αυτές τις μέρες έτυχε να συμπίπτει με τις περιγραφές χριστουγεννιάτικων διηγημάτων;

Οι Έλληνες ανέκαθεν γνώριζαν την απάντηση στοχεύοντας μέσα από την οργάνωση της πρακτικής του βίου τους όχι στο εφήμερο, αλλά στην ύπαρξη που δε μεταβάλλεται, δε φθείρεται, δεν πεθαίνει. Οι τέχνες, η οργάνωση της πόλης, όλα μαρτυρούσαν μεταφυσικά ερωτήματα.

Μετανιώνω, λοιπόν, που κατά την πρόσφατη επαφή μου με συγγενείς, φίλους, γνωστούς δεν τους το υπενθύμισα όταν είχα την ευκαιρία. Δεν τους υπενθύμισα ότι οι οικονομικές δυσχέρειες έρχονται και παρέρχονται, οι επαγγελματικές προοπτικές κάποια στιγμή θα βελτιωθούν, ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί να αλλάξει (χωρίς να ξέρω αν η επόμενη θα ΄ναι καλύτερη)! Όλα όμως φαντάζουν μάταια δίχως ερωτήματα για το «νόημα» της ύπαρξής μας, τον κόσμο, την Ιστορία. Και αφορμή γι΄ αυτό ακριβώς προσφέρονται ετούτες οι μέρες.