Οι εύκολοι «εχθροί» των «ανιδιοτελών» αρχόντων

Εικόνες σαν αυτές που περιγράφονται εδώ από εκπαίδευση Ελλήνων στρατιωτών δεν είναι και τόσο ξένες για κάποιον που έχει εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία. Και είναι κρίμα γιατί έχοντας κάνει φαντάρος μετά τις σπουδές, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία πλέον των Ελλήνων νέων, οι οποίοι σπουδάζουν, είσαι σε θέση να σκεφτείς περισσότερο κριτικά απ΄ όσο θα βόλευε τους ανωτέρους σου, νιώθοντας σε αυτές τις περιπτώσεις να υποτιμάται η νοημοσύνη σου ή, ακόμη χειρότερα, να προσβάλλεται το ήθος σου. Αν εύκολα συνθήματα τύπου «καλός Έλληνας, κακός Τούρκος» προβλέπονται ώστε να τονώνουν το ηθικό των σκληρά εκπαιδευόμενων στρατιωτών, τότε απλά δεν επιλέγεται ο καλύτερος τρόπος γι΄ αυτόν το σκοπό. Πολύ φοβάμαι όμως, και θα συμφωνήσω με τον Γαλδαδά, ότι πρόκειται για προσπάθεια εξηλιθίωσης και, κατ΄ επέκταση, μεταχείρισης του στρατεύματος προς όφελος των ένστολων, των υψηλά ιστάμενων για την ακρίβεια. Αντί να ασχολούνται οι τελευταίοι με την καλύτερη οργάνωση του στρατεύματος, φαίνεται πως εκφράζουν τον πατριωτισμό τους επιδιδόμενοι σε συνεργασία με τους αρμόδιους πολιτικούς στην εξασφάλιση της δικής τους μίζας κατά τη συνήθη προμήθεια των αμυντικών εξοπλισμών.

Και δε διατίθεμαι, σε καμία περίπτωση, να υποτιμήσω το ρόλο του στρατού για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και αναχαίτιση της λαθρομετανάστευσης, στα σύνορα της ευημερούσας και, κατά κύριο λόγο, φιλήσυχης Ευρώπης με χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής σε εμπόλεμη κατάσταση. Έχοντας μάλιστα επισκεφτεί πρόσφατα τη γείτονα Τουρκία και δει και νιώσει πόσο εχθρική στο πλαίσιο ενός στρεβλού εθνικισμού είναι μεγάλη μερίδα Τούρκων, νιώθω ακόμη περισσότερο περήφανος π.χ. για τα γενναία ιπτάμενα παλικάρια μας που καλούνται να αναχαιτίζουν καθημερινά προκλητικά τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη. 

Για να είμαι ειλικρινής, πριν απ΄ αυτή την επίσκεψή μου και φιλοξενία από φίλο στα τουρκικά παράλια, δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω σωστά το υπάρχον κλίμα. Και μπορώ να φανταστώ τους λόγους για τους οποίους φανατίζονται οι άνθρωποι, ίδιοι παντού και πάντα λόγοι με τους οποίους δύναται να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των εκάστοτε εξουσιαστών ευκολότερα χρησιμοποιώντας ηλίθιες μάζες. Αυτά πόσω μάλλον σε μια περίοδο κατά την οποία η γείτονα βιώνει τη δική της κοινωνικοπολιτική κρίση, με μια κοινωνία χρόνια τώρα στην τροχιά που χάραξε ο αδιαμφισβήτητος στα μάτια τους ηγέτης Ατατούρκ προς ένα κοσμικό κράτος και έναν πρωτοφανή, από την άλλη, ισλαμιστή ηγέτη σήμερα που δε διστάζει να απαγορεύσει ακόμη και το Twitter ή το YouTube, τον Ερντογάν. 

Η ελληνική ιστορία, η όχι και τόσο μακρινή, είναι χωρίς αμφιβολία βαθιά ποτισμένη από το αίμα και τα δάκρυα των ξεριζωμένων προσφύγων από τα εδάφη της σημερινής Τουρκίας. Ο ίδιος μάλιστα είμαι απόγονος ξεριζωμένων και οι μαρτυρίες των παππούδων μου αποτέλεσαν το καλύτερο μάθημα ιστορίας. Θαρρώ, όμως, πως σε τίποτα δεν ωφελεί η διατήρηση ενός εχθρικού κλίματος. Προφανώς και οι διαφορές στη μεταξύ μας κουλτούρα είναι μεγάλες, τόσο που δεν εξαλείφθηκαν ακόμη και μετά από τετρακόσια χρόνια υποτέλειας, αλλά κερδισμένοι θα βγούμε επικεντρώνοντας στα τόσα κοινά που μοιραζόμαστε ως λαοί. Απ΄ αυτή την άποψη και χωρίς να θεωρώ φυσικά μόνο υπεύθυνους τους άλλους, η σημερινή είδηση της πανηγυρικής εκλογής του Ερντογάν ως προέδρου της χώρας με άμεσες διαδικασίες με προβληματίζει ιδιαιτέρως!