«8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος, 8 ώρες ανάπαυση»

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα 'ρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βιός

κι από το στόμα την μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί!

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, Οδυσσέα Ελύτη

 Σήμερα, 1η του Μάη ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς σε πολλά σημεία του πλανήτη ως ανάμνηση των επιτευγμάτων μετά αιματηρών αγώνων της εργατικής τάξης, μεταξύ άλλων π.χ. του δεδομένου στις μέρες μας εβδομαδιαίου 40ωρου, αλλά και ως υπενθύμιση του διεκδικητικού της ρόλου, της δύναμής της. Το μήνυμα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος, 8 ώρες ανάπαυση» είναι ίσως ακόμη και σήμερα επίκαιρο αρκετά, κρίνοντας κι ο ίδιος ως εργαζόμενος σχετικά άνετων συνθηκών εργασίας, σε μια χώρα, όπου τα εργατικά κεκτημένα φυλάττονται σαν κόρη οφθαλμού. Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που καλείσαι, άμεσα ή έμμεσα, να καταρρίψεις το 8ωρο. Αν μάλιστα, όχι άδικα, συμπεριλάβει κανείς και τον χρόνο μετακίνησης προς κι από το χώρο εργασίας, ίσως απέχει δυστυχώς πολύ η πραγματικότητα από τις οραματιζόμενες 8 ώρες ελεύθερου χρόνου. Βέβαια, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς αν τέτοιου είδους ωράριο είναι πάντα εξωτερικά επιβαλλόμενο κι όχι ως αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών για απόκτηση υψηλότερων αποδοχών, έτσι ώστε να ψηλώνει και η αγοραστική δύναμη για κατανάλωση. Αν ο χρόνος είναι χρήμα, όπως συχνά λέγεται, τότε και το χρήμα θα πρέπει να είναι χρόνος, χρόνος κατά τον οποίο στερούνται αγαπημένα πρόσωπα ή ενδιαφέροντα... Πριν μεμφθεί λοιπόν κανείς τη μοίρα του, ας αναλογιστεί κατά πόσο τροφοδοτείται αυτή η κατάσταση από τον ίδιο! 

από τη «Μηχανή του Χρόνου»