Ο Ερντογάν δε θέλει τουίτ

«Η βάναυση φραγή του Twitter στην Τουρκία δείχνει ένα από τα παράδοξα της ψηφιακής παγκοσμιοποίησης: από τη μια, η πρωτόγνωρη δυνατότητα ανοιχτής παγκόσμιας επικοινωνίας· από την άλλη, ο διαρκής λυσσαλέος αγώνας κυβερνήσεων και κρατικών υπηρεσιών να ελέγξουν τη ροή των πληροφοριών στα δίκτυα ή να χειραγωγήσουν το περιεχόμενό τους. Οι κινεζικοί διαδικτυακοί περιορισμοί και οι αμερικανικές αποκαλύψεις του Σνόουντεν πρέπει να αναγνωσθούν συμπληρωματικά με τη βαναυσότητα του Ερντογάν».

Ένα ακόμη αξιοσημείωτο σχόλιο για τη σύγχρονη εποχή της Πληροφορίας, όπως εύστοχα γράφτηκε από το Νίκο Ξυδάκη (βλ. εδώ), με αφορμή την πρόσφατη, ανεκδιήγητη απόφαση του Τούρκου πρωθυπουργού για απαγόρευση του Twitter στη χώρα. Δέκα σειρές χωρούν πολύ προβληματισμό για τη διακίνηση των πληροφοριών στις μέρες μας, το κατά πόσο ελεύθερη τελικά αυτή είναι και το πώς οι απανταχού κυβερνώντες επιδιώκουν να επέμβουν, με τον έναν ή άλλον τρόπο σε αυτήν, προς ίδιον πάντα όφελος.

 Σκίτσο του Ηλία Μακρή από την «Καθημερινή»

Αντίληψη πληροφοριών στην εποχή της υπερπληροφόρησης

«Υπερεπιτάχυνση του χρόνου, δυσκολία αφομοίωσης, πληθωρισμός πληροφοριών, αύξηση ερεθισμάτων, μείωση χρόνου νευρικής αντίδρασης, αποδυνάμωση ευαισθησίας. Η βιντεοηλεκτρονική γενιά. Ο οργανισμός υποχρεώνεται να επιταχύνει τις αντιδράσεις του, μειώνεται ο διαθέσιμος χρόνος για την επεξεργασία των ερεθισμάτων. Η επικοινωνία γίνεται χωρίς το χρόνο να αντιληφθείς τι σημαίνουν οι πληροφορίες, τι εννοεί ο άλλος, να πιάσεις επαφή μαζί του. Η ευαισθησία, η αντίληψη πληροφοριών δηλαδή που δεν διατυπώνονται, συνεχώς μειώνεται. [...] Στην εποχή της πληροφορίας, η αναζήτηση της γνώσης μόνο φαινομενικά είναι πιο εύκολη. Αντιμετωπίζει περισσότερες παρεμβολές, απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια, συναντάει περισσότερες παγίδες».

Δυστυχώς πόσο αληθείς είναι οι κουβέντες αυτές του Φώτη Γεωργελέ για την τεχνολογικά προηγμένη μας εποχή της υπερπληροφόρησης, του πληθωρισμού πληροφοριών, οι οποίες όμως τόσο λίγο αναλύονται από τους αποδέκτες τους! Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Αμαρτίες τραπεζών παιδεύουσι φορολογουμένους...

Τράπεζες: πυλώνες του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται. Ως χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αυτές αναλαμβάνουν το ρόλο της παροχής δανείων με κέρδος τους τόκους. Αυτονόητη είναι η ανάληψη του ρίσκου εκείνου, όταν ο δανειολήπτης δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, τα δανεικά χρήματα που έχει λάβει. Λανθασμένες εκτιμήσεις ή επισφαλής παροχή πιστώσεων με σκοπό την υπέρμετρη κερδοφορία από μέρους των τραπεζιτών οδηγούν αναπόφευκτα σε απώλειες, όπως φυσικά συμβαίνει σε κάθε άλλη επιχείρηση. Τόσο απλή η ιδέα κι όμως τα πράγματα φαίνεται να γίνονται διαφορετικά αντιληπτά σήμερα στην και για την Ελλάδα της κρίσης!
 

Προκειμένου να ανακάμψει η πάσχουσα ελληνική οικονομία, έχει χορηγηθεί στο κράτος οικονομική βοήθεια από τους δανειστές του (βλ. τρισκατάρατη τρόικα). Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, ωστόσο, της βοήθειας αυτής έχει διοχετευτεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στην ελληνική επικράτεια. Ολοφάνερα στην πραγματική οικονομία έχουν εισρεύσει ελάχιστα απ΄ αυτά τα χρήματα. Η αγορά παραμένει σε κωματώδη κατάσταση, η ανεργία καλπάζει και οι άλλοτε οικονομικά συνεπείς πολίτες αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.

Κατά πόσο όμως έχει το ελληνικό δημόσιο το δικαίωμα να λειτουργεί έτσι δανειζόμενο εκ μέρους των τραπεζιτών, όταν το ίδιο και όλοι οι φορολογούμενοί του μαζί βυθίζονται ακόμη περισσότερο στη χρεοκοπία; Ακόμη και αν καλοπροαίρετα δεχτούμε ότι η ανάκαμψη της οικονομίας περνά μέσα από τη διάσωση των τραπεζών, υπό ποιους όρους θα πρέπει οι φορολογούμενοι να αναλάβουν το βάρος της διάσωσης των αμαρτωλών τραπεζών; Τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν, την ώρα μάλιστα που η χρηματοδότηση που λαμβάνουν οι τράπεζες δε φαίνεται να είναι αρκετή ώστε να επιτελέσουν κανονικά την αποστολή τους, να παρέχουν δηλαδή στην αγορά ρευστότητα. 

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό μπορεί βέβαια να έχει τους λόγους του να λειτουργεί κατ΄ αυτόν τον τρόπο, αν σκεφτεί κανείς τα υπέρογκα δανεικά που έχουν εισρεύσει τις τελευταίες δεκαετίες στα κομματικά ταμεία από τις τράπεζες και που σήμερα τα κόμματα είναι ανίκανα να αποπληρώσουν. Οι ευρωπαίοι εντούτοις δε θα έπρεπε επιτέλους να παύσουν να κάνουν τα στραβά μάτια και να αναζητήσουν μια πραγματική λύση; Στο σημείο αυτό πολύ ορθή, κατά τη γνώμη μου, ακούγεται η πρόταση οικονομολόγων όπως του Βαρουφάκη στην κατεύθυνση της διαχείρισης του τραπεζικού προβλήματος στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και εξυγίανσης (βλ. εδώ). Για να γίνει πράξη μια θεωρητική ευρωπαϊκή ενοποίηση, μπορεί να υπάρχει και κάποιο τίμημα, κύριοι Ευρωπαίοι! Για να μην πω μόνο, αγαπητοί Γερμανοί εταίροι!