Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν πρωτοφτάσανε πριν κάποιες δεκαετίες οι νότες αυτές στα αφτιά μου και τις αγάπησα κεραυνοβόλα! Όταν μάλιστα άρχισα να καταλαβαίνω και τους στίχους, δεν άργησε να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια. Με συντρόφεψε σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου, όπως όταν παρουσιάστηκα να υπηρετήσω στο κέντρο νεοσύλλεκτων στην ορεινή Σταυρούπολη Ξάνθης, έχοντας λίγες μέρες μόνο πριν χάσει τόσο απροσδόκητα την καλύτερη μου φίλη. Κι έκτοτε ήταν πάντα εκεί να μου θυμίζει το παράλογο μείγμα χαρμολύπης στη ζωή!
Όπως αυτό που λίγο καιρό πριν έπρεπε ξανά να διαπιστώσω. Από τη μία δηλαδή, είχα τη μεγάλη χαρά να γίνω νονός στον αγόραρο ενός αδελφικού φίλου, πρώτη φορά αναλαμβάνοντας αυτό το ρόλο με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Κι από την άλλη, λίγες μόνο μέρες μετά χάσαμε τόσο αναπάντεχα τον αγαπημένο μάγκα θείο μου!
Πώς να αρθρώσω εγώ με λόγο τώρα αυτά που έχω μέσα μου για τον Πετράν και που πάντα θα μείνουν εκεί! Από τα πρώτα πράγματα που μου έμαθε ως παιδί, την αγάπη για την εκγύμναση του σώματος (ναι, θέλουμε τα μπράτσα μας να είναι μεγάλα!) και τα καλοκαίρια στις εξωτικές παραλίες των Αμμολόφων (που πρωτοανακάλυψα τότε προτού γεμίσουν beach bar - είναι τόσο έντονη η ανάμνηση όταν βρέθηκα εκεί πρώτη φορά τρέχοντας σαν παλαβός στους παρθένους λόφους άμμου, στους Αμμόλοφους!) ώς τις συναρπαστικές διηγήσεις για αναζήτηση πολύτιμων θησαυρών! Κι ανάμεσα σε τόσες και τόσες εμπειρίες ήρθαν τα τελευταία χρόνια να προστεθούν κι αυτές παρέα με το Χάρη - Λεών όπως περιπαιχτικά τον φώναζε αυτός!
Τις προάλλες όπως διάβαζα στο Χάρη την προ ύπνου ιστορία, έπεσα πάνω σε κάτι υπέροχο. Όχι ότι θα περίμενα κάτι λιγότερο από τον Αντώνη Παπαθεοδούλου στα «Καράβια που ταξίδεψαν τη φαντασία» που συνυπογράφει με τη μεγάλη παραμυθού Μαρία Αγγελίδου. Σε μια διήγηση για τον Ιπτάμενο Ολλανδό γράφει:
Ίστορίες αγαπημένες λοιπόν που θα θυμόμαστε για πάντα!
