The climate is changing, why aren't we?

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, don't help them to bury the light
Don't give in without a fight

Στίχοι σαν αυτούς των θρυλικών Pink Floyd «παίζαν» στο κεφάλι μου πριν κανά δυο βδομάδες βλέποντας όλον το νέο, κυρίως, κόσμο που ήταν μαζεμένος στη διαδήλωση εδώ στο Μόναχο κατά της κλιματικής αλλαγής παραμονές της συνόδου του ΟΗΕ για το κλίμα στη Νέα Υόρκη και ανήμερα της κατάθεσης της πρότασης της γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού προς την κατεύθυνση προστασίας του. Χαιρόμουν που τους έβλεπα να έχουν βγει στους δρόμους, κάτι που η δικιά μου γενιά είχε πάψει να κάνει, προτιμώντας την κριτική από πληκτρολογίου, αν εξαιρέσω βέβαια τους γραφικούς εξτρεμιστές!

Ο λόγος για διαδήλωση πολύ σοβαρός και αρκούσε μια 16 Σουηδέζα σχεδόν ένα χρόνο πριν να απεργεί μόνη της για αυτόν. Γιατί έκτοτε έχει καθιερωθεί το γνωστό πλέον κίνημα „Fridays for Future“, όλη η σοβαρή επιστημονική κοινότητα σημαίνει όσο πιο έντονα μπορεί τον κώδωνα του κινδύνου, όχι άδικα μεγάλο μέρος της τρέχουσας δημόσιας συζήτησης αφορά το θέμα και τις επιπτώσεις της αλλαγής μπορεί κάποιος σιγά σιγά ήδη να τις γευτεί. Δεν πρόκειται εδώ να κάνω εκτεταμένο λόγο για αυτές, αλλά αναφέρω μόνο ότι το σημερινό προσφυγικό-μεταναστευτικό θέμα, για το οποίο τόσο αδυνατούν να βρουν μια βιώσιμη λύση οι κυβερνώντες της Ευρώπης, ωχριά μπροστά στις ροές που θα προκαλεί η κλιματική αλλαγή στο μέλλον, αν δεν αναχαιτιστεί, σύμφωνα με πρόσφατα επιστημονικά στοιχεία, δες π.χ. εδώ!

Ξαναγυρνώντας στη δική μου γενιά και παραπίσω, είναι βέβαια άξια απορίας η αδράνειά μας τις τελευταίες δεκαετίες, δεδομένου ότι η κατάσταση διαφαίνεται στην καλύτερη περίπτωση οριακή ως προς την επίτευξη του στόχου να μην μπει το περιβάλλον σε μια δίνη μη αναστρέψιμων καταστροφικών αλλαγών. Κι αυτό δεν το μάθαμε μόλις σήμερα! Φαίνεται πως πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε συνεχίζοντας ακάθεκτοι τον τρόπο ζωής μας. Ένας τρόπος ζωής κατά τον οποίο επιδίωξη είναι η οικονομική «ανάπτυξη» και το περιβάλλον κι οι φυσικοί πόροι μόνο προς εκμετάλλευση θεωρούνται προκειμένου να καθίσταται δυνατή η παραγωγή-κατανάλωση, με την τελευταία ως μοναδική χαρά ζωής. 

Το πρόβλημα είναι προφανές. Κρυβόμενοι ακόμη και τώρα πίσω από το δάχτυλό μας ή επικροτώντας ηγέτες που μας χαϊδεύουν τα αυτιά ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι (ο Τραμπ δηλώνει ότι δεν πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής... λες και ακόμη κι έτσι να ήταν, έχει σημασία!), καταδικάζουμε το μέλλον μας. Και μπορεί βέβαια εμάς να μη μας ενδιαφέρει πραγματικά, αλλά τα παιδιά μας και τα δικά τους παιδιά θα βρεθούν σίγουρα αντιμέτωπα με την κατάσταση που θα τα κληροδοτήσουμε. Μπράβο τους λοιπόν που μας κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά μήπως και το πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε ώστε να σωθούμε πλανήτης κι όλοι μας μαζί του! 

 
«Κλιματικοί» διαδηλωτές στο Portland, Oregon των Η.Π.Α
στο πλαίσιο των «Fridays For Future»