«Πήγα και βρήκα έναν άγιο ασκητή. "Υπάρχουν πολλοί δαίμονες", μου είπε ο γέροντας. "Ο δαίμων της φιληδονίας, ο δαίμων της υπερηφάνειας, της φιλαργυρίας. Αλλά χειρότερος όλων ξέρεις ποιος είναι; Ο δαίμων της λύπης. Και είναι χειρότερος γιατί κάνει τον άνθρωπο να τα βλέπει όλα μάταια και τελικά τον οδηγεί στο θάνατο"».
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα επιστολής μοναχού προς άλλο μοναχό, στο ανάγνωσμα της οποίας βασίζεται ντοκιμαντέρ της Positive ΕΠΕ προβεβλημένο από την άλλοτε ΕΡΤ* για το Μέγα Βασίλειο Καισαρείας, το γνωστό μας Άγιο Βασίλη. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου και με αφορμή αυτή είχα την τύχη να το παρακολουθήσω. Και λέω τύχη μια και πρόκειται για άκρως διδακτικό φιλμάκι, στημένο τόσο καλά που σε διάρκεια 45 λεπτών μόνο πείθει το θεατή γιατί είναι μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Άγιος Βασίλης.
Ο δαίμων της λύπης μπορεί αναμφισβήτητα να κάνει πάρτι σήμερα στο περιβάλλον του μηδενισμού που επικρατεί. Ο μηδενισμός του ατομοκεντρικού μοντέλου της Δύσης, του παγκοσμιοποιημένου σήμερα, που έχει καταργήσει κάθε αξία, πειθαρχώντας τον άνθρωπο αποκλειστικά στην κατανάλωση ή καλύτερα συντονίζοντάς τον στη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας ως μοναδικό περιεχόμενο ζωής. Ο άνθρωπος δουλεύει για να μπορεί να καταναλώνει. Δε χαίρεται τη ζωή, την τέχνη, τη μάθηση, το ταξίδι, τον έρωτα. Μοναδική χαρά πλέον, αντίδοτο στον ανέραστο βίο, στην
ερημική μοναξιά, στην κατάθλιψη της ακοινωνησίας, η αγορά, τα ψώνια, το
καινούργιο στη μόδα. Μέτρο επιτυχίας στη ζωή το εισόδημα, όχι η
δημιουργία, όχι το πόσο προφταίνει ο άνθρωπος να αγαπήσει.
Του εν λόγω μοναχού που γράφει έγινε πάντως λιγότερη η λύπη μέσα του, φάνηκε λιγότερο μάταιος ο κόσμος όταν συνάντησε το Μέγα Βασίλειο. Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν κι εμείς κι ας τον αφήσουμε να μας οδηγήσει στο δρόμο της ελπίδας!
* Προβολές όπως η συγκεκριμένη δικαιολογούν την ανάγκη ύπαρξης δημόσιας τηλεόρασης!
